Op naar de twee meter deel 12: een pure adrenalinekick op het water!
Mijn jacht op mijn eerste tweemeterplus meerval vanuit de bellyboat gaat door, en gaandeweg leer ik steeds meer bij. Ook deze week weer. Lees snel verder!
Mijn eerste stapjes als bellyboatvisser op meerval: in deze meerdelige kroniek doet Johan Struwe verslag van zijn zoektocht naar een twee meter plus meerval in zijn gloednieuwe bellyboat. In deze serie volgen we het proces van opbouw, de visserij zelf en de zoektocht naar die droomvis. Lees hier deel elf, deel tien, deel negen, deel acht, deel zeven, deel zes, deel vijf, deel vier, deel drie, deel twee, en lees hier deel één.
Tekst en foto’s: Johan Struwe
Deze week doet Koning Winter al dan niet tijdelijk even zijn intrede, en dat maakt de beschikbare vistijd schaars: sneeuw, harde wind en een bak hoog water op de rivier houden me eventjes aan de kant, maar vandaag pak ik mijn kans: de wind zakt op deze ochtend even terug naar windkracht drie à vier, en dat is nog net te doen vanuit de bellyboat op het grote water. Om drie uur in de middag staat er een afspraak voor dit platform aan de andere kant van het land, dus ik zal hooguit een uurtje of twee kunnen vissen voor ik er weer af moet om me op te frissen en om te kleden. Ik kom bij mijn bus en blijk te moeten krabben. Da’s voor het eerst dit jaar. De thermometer in de auto geeft nul graden buitentemperatuur aan, dus een beetje voorzichtig aan met rijden dus. In het pikdonker rij ik zoals zo vaak weer naar de bekende opstapplek, maar eenmaal aangekomen blijkt het een heksenketel te zijn aldaar! De rivier die ik over moet steken staat een meter of twee hoger dan eerder, en buldert in een behoorlijk tempo langs! De ijzige wind giert me om de oren en op de plas zie ik de schuimkoppen op de golven staan. Het is intussen ook heftig gaan sneeuwen en de wereld om me heen begint weer snel wit te worden. Dit gaat hem gewoon niet worden.. Ik stap weer in mijn warme bus en keer vol frustratie huiswaarts. Bij de slager, die net open gaat haal ik wat broodjes en alvast een rookworstje en spekjes voor de boerenkool vanavond, en stap het lege huis weer binnen. Ik eet een broodje en wil wat gaan werken op de laptop als ik zie hoe buiten het weer omslaat: de wind valt grotendeels weg, de sneeuw houdt op met vallen en de zon komt door. Ik barst van de visdrang. Ik wil jagen op onderwatermonsters, want dat jagen is inmiddels echt een verslaving geworden! Ik heb immers elke keer dat ik er een paar uurtjes opga wel een succesje: een aanbeet, al dan niet gemist, een mooie vangst. Een verspeelde dikke vis. Ik klap de laptop weer dicht en spring weer in de bus. Niet naar de oorspronkelijke stek, maar naar een ander rivierplasje bij me in de buurt. In de auto appt mijn Viswereld-collega Jan dat de geplande afspraak wegens ziekte niet kan doorgaan. Dat geeft me een iets ruimer window om wat te vangen.
GROTE VERANDERING
Ik ben dit najaar al een paar keer op dit plasje geweest, maar elke keer bleek het een teleurstelling. Er zaten een paar mooie vissen op, maar zodra je ook maar in de buurt kwam vluchtten ze weg. Het water was enorm helder en er zat ook weinig aasvis. Maar zoals gezegd: de visdrang is inmiddels zo hoog dat het me niet kan boeien. Als ik maar kan jagen! Ik kom aan bij de rivier, en meteen valt me op dat deze stevig stroomt en enorm troebel is! De kaarten lijken dus opnieuw geschud! Snel vaar ik naar de plas toe, een vaartje van zo’n twintig minuten, en ik zie gelijk dikke pakken aasvis op half water, met meerdere meervallen eronder. Het is hier blijkbaar tóch begonnen! Ik ga op jacht en vind meerdere kleine vissen. Ik laat ze liggen. Ik wil weten of er grotere vissen zitten, dus ik zoek naarstig verder. Ineens kom ik een iets grotere vis tegen, en besluit deze wél aan te vissen. Het levert een rare aanbeet op die ik missla. Wellicht wel weer een kopstoot in plaats van een aanbeet. Ik vloek een keer stevig, maar dit was geen vis van dermate afmetingen dat ik er vannacht wakker van zal liggen.. Ondertussen begin ik het gevoel in zowel mijn handen als voeten te verliezen door de kou. Ik heb met het oog op de geplande afspraak van die middag niet al te dikke sokken aangetrokken, zodat ik mijn nette schoenen aan kan, maar daarvoor betaal ik nu de prijs.. Toch vis ik door. Ik ben wel wat gewend, en ik ga door zolang ik kan. Ik ben er nu immers en er zit volop vis! Blijven strijden dus! Ik zie voor me een vreemd signaal onder de laag aasvis. Flink breed maar weinig lengte. Ik stuur er langzaam heen en eenmaal erboven draai ik de bellyboat naar rechts. Het blijkt toch een forse meerval te zijn, want ineens komt ook de rest van het lichaam in beeld. Ik lig precies goed boven de staart van de vis, die zo’n acht meter diep ligt. Snel stuur ik de shad erheen, en eenmaal bij de kop aangekomen krijg ik meteen een enorme beuk op de hengel! Wat zijn deze kiezelharde aanbeten toch een genot! De vis hangt, en ik ga weer vol in de hengel hangen! Wat is dit toch een lekkere, bizarre, extreme adrenalinekick! Elke keer weer!
Elke keer weer een extreme adrenalinekick!
WAT EEN BELONING VOOR HET AFZIEN!
De vis probeert diep te blijven, en geeft weer die supergave rammen met de staart op de lijn. De 600-grams hengel gaat zo krom als een hoepel, en ik geniet met volle teugen! De vis vecht verbazend hard voor de lage watertemperatuur, en laat de bellyboat 360 graden ronddraaien tijdens de dril. Inmiddels draait de GoPro weer mee, maar de batterij geeft er vrijwel meteen de brui aan. Ook niet zo gek met een buitentemperatuur van 1 graad.. Jammer. Uiteindelijk weet ik de vis in het wateroppervlak te krijgen, en ik word zoals bijna altijd weer getrakteerd op een plens water door de hevige staartslagen van de meerval. Daar zat ik onder deze omstandigheden echt op te wachten.. Ik schiet met mijn ijskoude handen snel even een filmpje van de vis, die zo’n ruime anderhalve meter lang is, en besluit daarna gewoon maar zo snel mogelijk de haak eruit te halen en de vis te laten zwemmen. Mijn handen doen letterlijk pijn van de kou, en wanneer het eenmaal lukt om de behoorlijk stevig vastzittende dreg uit de bek van de vis te halen steek ik mijn handen in mijn waadpak en joggingbroek om ze op de blote huid van mijn benen op te warmen. Ik zie af als een beest, maar wat ben ik er weer voor beloond! Het is weliswaar geen tweemetervis, en ook geen nieuw bellyboat-PR, maar wél weer een dikke vis, die me de adrenaline weer uit de oren heeft doen spuiten tijdens de heftige dril! Ik ga echt nooit meer op gewone roofvis vissen! Ik ben helemaal verslaafd aan deze harde gevechten, en aan dat jagen op het scherm naar de grootste vissen! Ik besluit dat het mooi is geweest. Ik voel zowel mijn handen als mijn voeten niet meer van de kou, en ga eraf. Op naar de winkel in Zaltbommel om mezelf op te warmen aan de houtkachel!
Wát een heerlijke pot knokken weer!
EVEN EEN POOSJE OP DE TANDJES BIJTEN
Ik kom later die week nog een keer terug naar dezelfde stek. Er trekt vandaag een groot regengebied over het land, en daardoor is de wind compleet weggevallen. Mijn Gore-Tex Ursuit jack is zelfs na zeven jaar intensief gebruik nog volledig waterdicht, dus ik negeer de zeikende regen die in een monotoon tempo blijft vallen en stuur weer naar de plas toe. Inmiddels heb ik ook een paar neopreen oversokken gescoord in Zaltbommel, en dat scheelt een slok op een borrel! Nu hou ik het wel vol, en blijf ik gevoel in mijn voeten houden. Wel zo prettig, want de watertemperatuur is nog steeds een ijzige vijf graden. Alles op en aan me is in de tussentijd helemaal doorweekt, inclusief mijn aansteker. Dat wordt dus geen sigaartje onder het vissen. Balen.. Ondertussen kom ik een aantal meervallen tegen op het scherm, maar ze zijn veel spichtiger dan de vorige keer dat ik hier was. Als ze al niet voor de bellyboat vluchten, doen ze dat wel voor de shad die ik presenteer. Wat me ook opvalt is dat er geen écht grote vissen op de plas zwemmen. Ik schat de grootste exemplaren die ik tegenkom op mijn scherm zo op een 1,60, 1,70 meter lengte hooguit, en dat is niet waar ik voor kom. Ik wil groot. Zo groot mogelijk in elk geval. En daarvoor zal ik dus terug moeten naar het grotere water, dat met de harde wind van de aankomende week waarschijnlijk voorlopig nog niet bevisbaar is. Het wordt dus even op de tandjes bijten de komende dagen, want de vangdrang wordt er met elk succesje alleen maar groter op!
