Op naar de twee meter deel 11: ik word getest door een hogere macht!
Mijn jacht op mijn eerste tweemeterplus meerval vanuit de bellyboat gaat door, en gaandeweg leer ik steeds meer bij. Ook deze week weer. Lees snel verder!
Nog één keer jagen voor het kloteweer losbarst..
Mijn eerste stapjes als bellyboatvisser op meerval: in deze meerdelige kroniek doet Johan Struwe verslag van zijn zoektocht naar een twee meter plus meerval in zijn gloednieuwe bellyboat. In deze serie volgen we het proces van opbouw, de visserij zelf en de zoektocht naar die droomvis. Lees hier deel tien, deel negen, deel acht, deel zeven, deel zes, deel vijf, deel vier, deel drie, deel twee, en lees hier deel één.
Tekst en foto’s: Johan Struwe
Na de fantastische afsluiter van een belabberde week, met een nieuw bellyboat-PR van 1,76 meter afgelopen zondag is het vertrouwen in mijn aanpak inmiddels huizenhoog. Dit was echt even een flinke opkikker na een paar koude en vruchteloze dagen, en die had ik ook echt even nodig! Mijn materiaal is nu echt stevig getest door een grote en behoorlijk sterke vis, en heeft die test glansrijk doorstaan, net als mijn eigen knoopwerk overigens. Wel zo prettig om te weten! Later deze week ben ik op een afspraak bij meerval (web-) shop Tom-Cat voor dit platform, en verzucht daar dat het een gedoetje is met mijn vastgelijmde nietjes op de dreg om drie haakpunten vrij te kunnen houden op de shad. Ik raak immers bij elke al dan niet gemiste aanbeet mijn nietje kwijt, en moet dan weer met ijskoude vingers een nieuwe vastlijmen.. Daar blijken ze echter speciale stevige dreggen van MadCat op voorraad te hebben, die net als de dunnere exemplaren van BKK en Quantum ook voorgemonteerde pinnetjes hebben. Precies wat ik zoek! Ik neem twee doosjes mee, en knoop thuis de boel secuur opnieuw. Geen gekloot meer met lijm en nietjes vanaf nu!
Precies waar ik naar op zoek was!
DIT HAD HEM KUNNEN ZIJN!
Zoals jullie weten eindigt deze rubriek abrupt op het moment dat ik daadwerkelijk een meerval boven de twee meter lengte vang vanuit de bellyboat, en vanaf de bank ga ik die uiteraard niet vangen. Ik zit deze week weer aardig vol met gidsdagen, maar de vrijdag heb ik vrijgehouden. Niet alleen om weer even zelf het water op te gaan, maar ook om mijn beste maatje Sander weer eens te bezoeken. Sinds mijn verhuizing naar de andere kant van het land zien we elkaar immers veel te weinig. Ik heb beloofd zo rond enen bij hem op de zaak te zijn, dus ik heb maar een paar uurtjes om mijn slag te slaan hier. Door de mistflarden stuur ik weer door de windstille schemering heen naar mijn stek, en gelijk valt op dat er veel minder meerval ligt dan de vorige keer. Bij het opkomen van de zon ploppen er een paar middelgrote vissen op op het scherm, maar ik laat ze voor nu even liggen. Mijn tijd vandaag is schaars, dus ik wil in elk geval één écht goede vis proberen aan te vissen. Want één vis is immers genoeg! Ik draai met de bellyboat en de transducerstang rond, en ineens verschijnt ie op het scherm: een absoluut monster van een vis! Op de grid overlay van mijn Livescope neemt de vis anderhalf blokje in beslag, en een blokje is bij mij op deze diepte twee meter.. Even wil ik er weer volgas heen racen, maar ik weet mezelf te beheersen: rust is het devies. Tergend langzaam nader ik de vis precies vanaf de goede kant, en eenmaal bij de staart aangekomen drop ik de shad tot net boven de vis. Ik flipper langzaam over de vis heen, en laat bij de kop weer de shad zakken. Mijn shad hangt echter nét iets te hoog, dus ik buk in mijn stoel voorover om mijn hengeltop meer te kunnen laten zakken. Secondenlang gebeurt er helemaal niets, en mijn hart slaat een paar slagen over. Maar dan vanuit het niets: RAM! Met een enorme beuk word ik letterlijk voorover uit mijn stoel getrokken, en weet ik mezelf godzijdank met mijn onderarm tegen de stang overeind te houden! Freek Janssen gaf het al als tip mee om die stang er toch weer tussen te plaatsen, ondanks dat ie soms in de weg zit, en wat ben ik hem dankbaar daarvoor! Dit had anders beslist verkeerd afgelopen!
EXTREEM BRUUT GEWELD
Terwijl ik mezelf weer goed in de zitting heb weten te duwen neemt de vis een schot naar de bodem, dwars door de potdicht gedraaide reel heen. Er is werkelijk geen blokken of houden aan! Wat een extreem bruut geweld! Ik vond het gevecht met mijn laatste vis al een enorme strijd, maar dit slaat werkelijk alles.. Ik heb werkelijk niets te vertellen, en dat met een 600-grams hengel! Ineens lijkt de vis een beetje mee te geven, en ik til hem een stukje omhoog. Loeiharde klap na klap wordt met de staart tegen mijn lijf gegeven, en de adrenaline spuit werkelijk mijn oren uit! Maar dan opeens valt de weerstand weg.. Ik draai als een bezetene lijn op met de hoop dat de vis er alsnog aan hangt, maar helaas: het monster heeft zich van de dreg weten te ontdoen… Een schreeuw van frustratie schalt over het water, maar de berusting komt sneller dan gedacht. Ik heb een absolute buitencategorie meerval kunnen vinden, heb hem perfect aangevist, heb hem laten bijten én heb raakgeslagen. Dat ie losschiet is pure pech. Ik voel dat ik door een hogere macht, noem het God, noem het het universum, noem het whatever word getest. Getest of ik een vis van dit formaat wel waard ben. Want na elke tegenslag volgt steeds een beloning wanneer ik tóch doorzet. En de beloningen worden ook steeds groter. Ik vind rust in die gedachte en vaar terug naar de opstapplek. Ik kijk er naar uit Sander weer te zien. Mijn kans gaat later nog wel komen..
Deze stang behoedde me voor een onvrijwillige duik in ijskoud water van 25 meter diep!
KEESSIE KWAKHOUT
In het weekend stonden er op zaterdag weer een gidsdag en op zondag een Livescope-training op de rol voor me (ja, dat doe ik tegenwoordig ook), maar de maandagochtend heb ik de handen een paar uurtjes vrij. De accu’s zijn weer vol en het belooft de enige enigszins fatsoenlijke dag van de komende week te worden qua weer. Er wordt storm en sneeuw voorspeld, dus ik grijp mijn kans. terwijl ik mezelf tussen de chagrijnige forensen een weg door het verkeer baan, besef ik wat een bevoorrecht leven ik heb. Wanneer de omstandigheden goed zijn kan ik alles uit mijn handen laten vallen en erop uit gaan, en daar ben ik enorm dankbaar voor! Eenmaal op de stek valt de wind weg, stopt het met regenen en breekt het zonnetje door. Ik geniet ervan, en ga op jacht. Maar wat is er aan de hand? De meervallen liggen enorm diep, slaan op de vlucht voor mijn bellyboat en zijn continu aan het rondzwemmen. En die paar keer dat ik een vis wél goed weet aan te vissen zwemt die weg. Uiteindelijk vis ik een meerval van zo’n anderhalve meter precies goed aan, en mis ik de kiezelharde aanbeet. Maar de rest van de vissen maakt zich weer uit de voeten wanneer ik aan kom pruttelen. Ineens begint het me te dagen: Toen ik die grote vis de vorige keer ving was ik omringd door minimaal vijftien visboten, die dat allemaal hebben gadegeslagen. Ik kan me voorstellen dat sommigen van hen ook wel zoiets willen vangen, en dus afgelopen weekend beide dagen op dezelfde plek herrie hebben lopen maken. Gekke Henkie met zijn kwakhout, die vorige week met zijn niet aflatende geklop vakkundig alle meervallen van het water naar de bodem joeg zal er ook wel weer bij zijn geweest.. Inmiddels is ook de wind flink aangetrokken, en het lukt me niet meer om de meervallen, die zich nu wat meer laten zien goed aan te vissen. Ik neem wederom mijn verlies en zoek de warme bus weer op. Komende dinsdag lijkt het een rustige dag qua weer te worden, dus ik heb het voornemen het dan eens op een ander water te gaan proberen. Een water waar de hengeldruk, in elk geval die op meerval een stuk lager is. Ik ben benieuwd!
Wordt vervolgd!
