Op naar de twee meter deel 10: een geweldige afsluiting van een slechte week!
Mijn jacht op mijn eerste tweemeterplus meerval vanuit de bellyboat gaat door, en gaandeweg leer ik steeds meer bij. Ook deze week weer. Lees snel verder!
Mijn eerste stapjes als bellyboatvisser op meerval: In deze meerdelige kroniek doet Johan Struwe verslag van zijn zoektocht naar een twee meter plus meerval in zijn gloednieuwe bellyboat. In deze serie volgen we het proces van opbouw, de visserij zelf en de zoektocht naar die droomvis. Lees hier deel negen, deel acht, deel zeven, deel zes, deel vijf, deel vier, deel drie, deel twee, en lees hier deel één.
Tekst en foto’s: Johan Struwe
Na de absolute rampspoed waarmee we deze week startten, bleef het eigenlijk verder ook aankloten deze week. Na een (succesvol) uitstapje op ‘gewone roofvis’ met maatje Joris ben ik deze week nog twee keer naar de meervalstek geweest, zonder enig resultaat. De snijdende oostenwind deed mijn handen binnen minuten bevriezen, de vis lag extreem diep en was totaal niet actief. Wat was het deze week afzien! Het deed me letterlijk de moed in de schoenen zakken, en ik besloot eigenlijk om even afstand van mijn obsessie te gaan nemen en het even een weekje te laten rusten. Gisteren had ik Freek Janssen aan de telefoon, en ook dat gesprek maakte me niet bepaald gemotiveerder om vroeg uit bed te komen vandaag.. Hij was naar dezelfde stek geweest die dag, en had slechts vijf meervallen gezien, die ook nog eens niet beten. Als zelfs zo’n absolute grootmeester in deze discipline het al niet voor elkaar krijgt, ben ik als relatieve beginner natuurlijk al helemaal kansloos. Ik besluit die avond nog een lekker wijntje extra in te schenken, en lekker uit te slapen de volgende ochtend.
TOCH VROEG WAKKER
Nu is uitslapen bij mij altijd wel een relatief begrip, want om kwart voor acht stond ik er alweer naast. Ik druk het koffiezetapparaat aan, en wanneer ik de serre inloop om een sigaartje te roken valt me op dat het buiten ineens een stuk zachter aanvoelt dan de eerdere ochtenden. Er staat ook amper wind, en de wind díe er staat, komt uit het zuiden. Het begint ineens toch weer te kriebelen.. Mijn vrouw weet inmiddels ook wel hoe laat het is, want die kent me inmiddels een beetje: ‘ga toch even een paar uurtjes erop joh’, is haar droge commentaar, want ze weet hoe chagrijnig ik kan zijn als ik zo’n goede gelegenheid niet meepak. We drinken nog een kop koffie, ik schuif een bolletje kaas naar binnen en spring weer de bus in. Het is inmiddels al negen uur, maar ik heb inmiddels geleerd dat ik op deze stek niet in het pikkedonker hoef te starten om succes te hebben. De anderhalve-metervis die ik vorige week ving, ving ik immers klokslag half één in de middag! Er is dus een kans op vis. Snel ga ik te water, en wanneer ik op de plas arriveer zie ik meerdere visboten liggen. Deze liggen echter allemaal de kantjes uit te gooien, en dus is de diepere meervalstek nog maagdelijk. Al zoekend zoef ik elektrisch mijn rondjes, en ineens loop ik tegen een hele groep meervallen aan! Snel vis ik de eerste exemplaren aan, maar allemaal zwemmen ze weg voor de shad..
RUSTIG AAN!
Ik merk dat ik in mijn enthousiasme de vissen weer te snel en te onvoorzichtig aan het benaderen ben, en neem even rust. Ik vaar weg van de groep vissen, en steek een sigaartje op. Even de zenuwen wat laten zakken, want mijn hart zit inmiddels alweer in mijn keel. Als er één moment is waarop ik kans maak is dit het wel. Zoveel vissen, die ook nog eens stil liggen. Het móet gewoon gaan gebeuren vandaag! Nadat ik even een paar keer diep heb ademgehaald beweeg ik me extreem voorzichtig weer naar de vissen toe, en tref vrijwel meteen weer een dikke vis op het scherm. Rustig laat ik de shad achter de vis naar dezelfde hoogte zakken, til de hengel iets omhoog en beweeg met mijn flippers langzaam over de vis heen. Eenmaal bij de kop laat ik de shad langzaam in het signaal zakken, en wat me al een aantal keren eerder overkwam gebeurt me nu weer: de vis tilt de shad op, en ik sla weer een gat in de lucht! Damn! Ik baal ervan, maar voel ook dat er meer in het vat zit! Snel zoek ik verder, en kom relatief hoog in het water weer een groot signaal tegen. Wederom volg ik dezelfde procedure, en wanneer ik bij de kop ben versmelten het signaal van de shad en dat van de vis weer met elkaar. Secondenlang.. Ineens wordt met een harde ruk mijn hengel tot in het handvat kromgetrokken, en voor ik het goed en wel doorheb ben ik in het gevecht van mijn leven verwikkeld!
WAT EEN GEVECHT!
Terwijl ik volle bak in de hengel hang neemt de vis meters lijn van mijn toch aardig strak afgestelde slip af, dus ik draai hem nog verder dicht. Nu weet ik de vis te blokken, en dat wordt beantwoord met een serie keiharde klappen van de staart op de lijn! Elke keer denk ik dat de vis losschiet, maar gelukkig is dat niet het geval. Ik zet maximale druk, pomp de vis omhoog en zorg dat ik weer lijn win op de reel. Op mijn scherm zie ik de vis acht meter onder me knokken voor wat ie waard is, en ik krijg er even geen beweging in! Ik voel duidelijk dat dit een grotere vis is dan die van vorige week, en het zweet breekt me uit! Zou het?.. Ondertussen blijf ik volle bak druk zetten, en ik voel inmiddels dat ik aan de winnende hand ben: stukje bij beetje komt de vis hoger op mijn scherm, en in een helder moment druk ik snel de GoPro aan, die ik op een stok op de bellyboat heb gemonteerd. Dit wil ik beslist op video hebben! Ik pomp de vis steeds hoger en hoger, en reikhalzend kijk in het water om een glim van deze krachtpatser op te kunnen vangen! Uiteindelijk breekt een dikke vis door het oppervlak, en ik sta versteld! Ab-so-luut een nieuw bellyboat PR! Maar tegelijkertijd zie ik ook dat de twee meter nog niet gehaald zal gaan worden dit keer. Het zal me jeuken. Wat ben ik dolblij met deze vangst! Wanneer ik de kop van de vis voor me heb, geef ik drie keer een tik op de kop, waarbij de vis nog even explodeert, maar bij de vierde tik blijft deze rustig. Dat is het moment waarop ik heb gewacht! Snel grijp ik de meerval in de bek en laat hem niet meer los! En die handschoenen? Die was ik even vergeten..
WEER EEN FLINKE STAP VERDER
De vis is uiteindelijk moegestreden, en ik kan hem op mijn gestrekte been op schoot trekken. Snel kijk ik om me heen, en zie een visboot vlakbij liggen. Snel vaar ik er naartoe, en de kinderen aan boord kijken hun ogen uit wanneer ik met de vis langzij kom! Foto’s worden gemaakt, en de vis wordt gemeten. Met een nieuw bellyboat-PR van 176 centimeter kan mijn dag niet meer kapot! Compleet uitgeteld laat ik mijn ijzeren greep op de vis los, en langzaam verdwijnt ze weer de diepte in. Ik bedank de mannen op de boot voor de foto’s, en ga weer terug naar de stek. Maar eigenlijk hoeft het al niet meer. Ik zit nog helemaal te shaken na deze geweldige vangst, en het fanatisme dat daarvoor door mijn aderen joeg is even helemaal verdwenen. Ik voel me compleet voldaan. Inmiddels zijn er twee andere boten bij me in de buurt op de meervalstek komen liggen, en eentje daarvan begint als een bezetene te meppen met een kwakhout.. Ik zie de vissen op het scherm letterlijk meteen naar de bodem duiken door deze volstrekt onzinnige herrie, en besluit terug te varen naar de opstapplek. Het is goed zo. Onderweg app ik wat vrienden met het nieuws, en eenmaal terug aan wal ruim ik alles snel op. Mijn cluppie Ajax moet spelen, en mijn dag kan sowieso al niet meer stuk!
OP NAAR DE TWEE METER!
Dit succesje had ik zó nodig na deze bar slechte week, en wat geeft dit me weer een motivatie om verder te gaan. Verder op jacht naar die meerval boven de twee meter vanuit de bellyboat! Het is een proces van afzien, teleurgesteld worden en vaak blanken, maar toch merk ik dat ik steeds dichterbij kom! De komende tijd zal ik weer elk vrij momentje het water opgaan om deze droom in vervulling te laten gaan, en voor nu schenk ik mezelf een lekker wijntje in om dit succes te vieren.
