Op naar de twee meter deel 1: Mijn eerste stapjes als bellyboatvisser op meerval
Mijn eerste stapjes als bellyboatvisser op meerval: In deze meerdelige kroniek doet Johan Struwe verslag van zijn zoektocht naar een…
Mijn eerste stapjes als bellyboatvisser op meerval: In deze meerdelige kroniek doet Johan Struwe verslag van zijn zoektocht naar een twee meter plus meerval in zijn gloednieuwe bellyboat. In deze serie volgen we het proces van opbouw, de visserij zelf en de zoektocht naar die droomvis. In dit eerste deel de aanleiding en de start van het hele project.
EEN HERNIEUWDE KENNISMAKING
De bellyboat is voor mij beslist niets nieuws. In mijn jonge jaren beschikte ik al over een heuse Caddis bellyboat: een soort ronde binnenband met een nylon omhulsel, waarmee ik vaak ging vliegvissen op de grote vijver van de Eemhof: toentertijd een bekende forellenvijver, met op de grote vijver echt zeer grote forellen. Het was een hele belevenis om vanuit die drijvende zwemband zo’n dikke forel te drillen! Maar met het sluiten van de Eemhof verdween ook de bellyboat jarenlang uit beeld. Tot het moment dat ik van het toen net opgestarte merk 12BB een exemplaar kreeg aangeboden om het een beetje te promoten. Het was hun eerste model, de Camo, en dat was alweer een heel ander verhaal dan de primitieve en nogal instabiele Caddis! Gemaakt van stevig PVC, met vijf luchtkamers en een veel handiger vorm was dit een immense vooruitgang. Het was nog net in de periode vóór de opkomst van gluepads en live sonar, dus met een beetje inventiviteit met plankjes en spanbandjes lukte het me om een simpel Lowrance fishfindertje met transducer te monteren, en ging ik vol goede moed op pad. Ik viste in die tijd nog vooral heel fanatiek op snoekbaars, en was gewend om daarvoor met mijn ‘gewone’ visboot vele kilometers af te leggen, op zoek naar actieve vis. Met de bellyboat lukte me dat uiteraard niet, en dat begon me te frustreren. Het leidde er uiteindelijk toe dat ik de bellyboat weer heb teruggegeven, en ervoor koos om voortaan weer vanaf de boot te vissen. Ik wist toen echter niet wat voor ontwikkelingen er aan zouden komen!
VERANDERENDE INTERESSE
Met de intrede van Livescope veranderde de hele wereld op het gebied van roofvissen. Ik was in de gelukkige omstandigheden om als één van de eerste vissers in Nederland over dit systeem te kunnen beschikken op mijn toenmalige Lund visboot, en wat ging er een wereld voor me open! Je kon letterlijk de snoekbaars uitkiezen die je wilde vangen, en zeker de eerste jaren leverde dat legendarische resultaten op! De ene dikke snoekbaars na de andere kwam aan boord, waaronder zelfs twee meterplus-exemplaren! Echt bizar! Maar door de Livescope kwam ook nog iets anders aan het licht: het bleek dat er toch wel aardig wat meervallen op mijn stekken aanwezig waren, en geen kleintjes ook! En in de jaren die volgden begon ik tijdens mijn eigen visserij vooral daar aandacht aan te besteden. Dit overigens met zeer wisselend succes.. Sommige dagen leverden een paar vangsten van meervallen op, maar het PR bleef in al die tijd op een schamele 1.40 meter staan. En het veruit overgrote deel van de visdagen op deze soort eindigden in een keiharde blank. Het resulteerde erin dat ik mezelf toch steeds vaker weer op de vertrouwde snoekbaars richtte. Maar de interesse; die bleef.
ONTWIKKELINGEN IN EEN STROOMVERSNELLING
Tegelijk met mijn leerproces raakten de ontwikkelingen qua bellyboatvissen in een stroomversnelling: de Belgische roofvisser Frank Depreter ontwikkelde een montagebeugel voor een elektromotor, de handige gluepads deden hun intrede, net als de superkrachtige lithium-ion accu’s. Langzamerhand kregen bellyboatvissers dezelfde mogelijkheden qua sonar als de bootvissers, en door de krachtige accu’s en elektromotoren werd ook de mobiliteit een stuk groter. Het wekte mijn interesse, maar ook niet meer dan dat. Tot het moment dat ik voor mijn (helaas) toenmalige werk voor Beet Magazine op reportage werd gestuurd naar Fishing Adventure in Enschede. Een grote afgraving in particulier bezit, waar de eigenaar niet alleen immense meervallen, maar ook zelfs nóg grotere beloegasteuren in heeft uitgezet! Aangezien het op dit water niet is toegestaan om met brandstofmotoren rond te varen, was aanvankelijk het plan om de buitenboordmotor van mijn Orka Blackfish in te pakken in plastic, en met de boot op de elektromotor te gaan vissen. Best wel een gedoetje leek me, en ik bedacht een beter plan: met een belletje naar 12BB was de compleet opgebouwde bellyboat van Wiljo van Daalen geregeld, en na een korte uitleg over hoe alles aan te sluiten toog ik vol enthousiasme naar Enschede, op naar de monsters!
WAT EEN SENSATIE!
Eenmaal gearriveerd schudde ik mijn gids van de dag Sander Wolf de hand, en beiden kozen we in onze bellyboten het ruime sop. Gewapend met mijn meervalset, met daaraan een tros dauwpieren hield ik nauwlettend het scherm van de Livescope in de gaten, en opeens was ie daar! Een werkelijk enorme beloegasteur zwom langzaam onder me door, en met de elektromotor zette ik de achtervolging op dit monster in. Keer op keer presenteerde ik zonder resultaat het aas bij de kop van de vis, tot ineens: snok! Met een haal zet ik de haak, en met een rotgang nam de vis lijn van de keihard afgestelde reel, en het was werkelijk niet te blokken! Tot ik ineens lijn begon te winnen. En terwijl ik als een gek aan het binnendraaien ben, springt de meer dan twee meter lange steur letterlijk rechtstandig nog geen drie meter van me vandaan met zijn volle lengte uit het water, om daarna weer met een gierende run naar de bodem te duiken. Wat een sensatie! Sander was er inmiddels bij komen liggen, en filmde het geheel. Maar helaas viel ineens de spanning van de lijn.. De vis was losgeschoten. Het zou vanuit de bellyboat bij die ene aanbeet blijven, maar gelukkig wisten we er later statisch vanaf de kant nog zes te vangen. Reportage gered, en ik was om: ik moest en zou ook een bellyboat hebben!
TOEVAL BESTAAT NIET
Helaas is het werken als fulltime visgids allesbehalve een vetpot, en met een aantal tegenslagen zoals een dure reparatie aan mijn auto, een kapotte Livescope-transducer op de boot en een kapotte Ulterra fronttroller kwamen de prioriteiten noodgedwongen elders te liggen. Langzamerhand raakte het bellyboatvissen weer een beetje uit beeld in de waan van alledag, totdat maar weer eens aangetoond werd dat toeval niet bestaat: via via kwam een heuse Raptor bellyboat op mijn pad, voor een prijsje dat ik gewoon niet kón weigeren. En ineens was ik de eigenaar van het ding. Geen weg meer terug dus, maar dan ben je er nog niet. Er moet nog een elektromotor op, een Livescope systeem en natuurlijk een dikke lithiumbatterij om alles van stroom te voorzien. Nu was dat laatste geen probleem, want mijn sponsor BatteryLabs was zo gul om me meteen daarvan te voorzien. En in de loop der maanden daarna sprokkelde ik met een beetje hulp ook alle overige onderdelen bij elkaar. Ineens stond daar een prachtige, van alle mogelijke apparatuur voorziene bellyboat, die ook nog eens geheel opgebouwd zo achterin de bus past! We zijn in business!
VISSEN MAAR!
Tegelijkertijd met deze ontwikkelingen begon ik inmiddels ook de vinger achter het meervalvissen te krijgen. Ineens verdwenen de opeenvolgende blanks, begon ik te begrijpen hoe de vis te benaderen en te verleiden en lukte het me zelfs om mijn onervaren gasten grote meervallen te laten vangen. Ik werd dus steeds zekerder van mezelf, en dat hielp de resultaten met sprongen vooruit! Nu werd het tijd om dit ook eens vanuit de bellyboat te gaan ondervinden! Na eerst een paar keer te hebben ‘oefengevaren’ op een lokaal watertje om alles een beetje onder de knie te krijgen, ging ik voor het eerst een ochtend écht vissen op een lokale rivierplas, die ik vooral ken als een goede winterstek voor deze soort. Dat bleek eenmaal op het water ook: het enige dat ik tegenkwam op mijn scherm waren brasems.. Na urenlang tevergeefs zoeken besluit ik het voor gezien te houden. Ik draai de tros pieren op naar vlak onder mijn flippers, en steek een sigaartje aan voor de lange terugvaart naar de opstapplek. Op het scherm zie ik ondertussen dat er iets aan mijn pieren hangt. vuil, denk ik, en draai binnen. Maar ineens voel ik het ‘vuil’ tegenstribbelen! Een iniminie-meervalletje heeft de pieren gepakt, en zorgt ervoor dat ik een bellyboatsessie/meervalvangstratio van 1 op 1 mag verdedigen de volgende keren 😉Ondanks dat dit de kleinste meerval is die ik ooit heb gevangen is ie van harte welkom! Maar volgende sessies gaan we toch voor groter..
IN DEEL TWEE
In deel twee van deze serie ga ik onder meer op pad met William van Tongerlo op de Maas; een rivier die bekend staat om zijn talrijke en enorme meervallen. Zal het lukken om ditmaal grotere meerval vanuit de bellyboat te gaan vangen? Je leest het hier op Viswereld!
