Een mooie vissessie vanuit de boot, door Krijn van Urk.
Krijn van Urk stapte samen met vismaat Marco Dukel op de boot voor een zonovergoten vissessie op groot water. Lees hieronder zijn verslag!
Tekst: Krijn van Urk, foto’s: Krijn van Urk, Marco Dukel
Het heeft een week geduurd voordat ik dit stuk aan het ‘papier’ toevertrouw, maar ik had qua werk een nogal hectische week achter de rug dus de tijd om te schrijven ontbrak me helaas. Maar zoals de titel al aangeeft: vorige week zaterdag hadden mijn maat Marco Dukel en ik een vissessie vanuit onze boot. De vangsten waren niet superveel te noemen, maar de vissen die we vingen zorgden voor leuke sport en waren prachtig. En dat alles onder een ronduit warme najaarszon en weinig wind. Op zich al ingrediënten genoeg voor een geslaagde visdag. We gingen die dag niet eens zó vroeg. Allebei hadden we zaterdagmorgen nog van alles te doen, maar uiteindelijk waren we rond elf uur in de ochtend bij ons bootje. We wonen beiden in een dorp langs één van de Randmeren, ons bootje ligt in een klein haventje en binnen een paar minuten kunnen we zo het meer op tuffen. Ieder een trolstok mee, plus een zwaardere spinhengel voor het werpend vissen, tassen met kunstaas (uiteraard altijd teveel), onthaakmateriaal en uiteraard een groot net. Vanzelfsprekend ook een tas met een happie en een sappie, want vissen maakt hongerig en dorstig. Buitenboordmotor plus fishfinder achter uit de auto gehaald en op de boot geplaatst, motor starten en… Trossen los!
STRALEND WEER
We treffen het bijzonder met het weer! Stralend zonnetje, een paar wolkjes aan de horizon en het zachte zuidenwindje zorgt voor een licht kabbeltje op die enorme plons water. Terwijl we het haventje uitvaren gaat het kunstaas ondertussen al overboord. We passeren een zwanenfamilie met vier nog net niet volwassen jongen die nog niet ‘bijgekleurd’ zijn. Pa zwaan trekt even een lange nek met wat geblaas maar beseft gauw genoeg dat we niet geïnteresseerd zijn. Ondanks het heerlijke weer zijn de herfsttekenen al overal. Het ‘ruikt herfstig’ en ieder buitenmens kent die lucht wel. De rietkragen kleuren al, en hangen wat mistroostig onder met dauw behangen spinnenwebben, en over het water hangt een lichte waas, alsof de zomer hiermee onverbiddelijk haar afscheid aankondigt en moeder natuur volop bezig is om in rust te gaan. De lucht is nog fris. Niet koud, maar nét dat beetje waarvan je bloed gaat tintelen. ‘Call of nature’ is dat. Dé tijd om op jacht te gaan!
OP JACHT NAAR SNOEK!
Het grote water is nagenoeg verlaten,op een enkel ver zeiljacht na en in de verte nog enkele visbootjes en bellyboten. We steken een sigaartje op en kletsen wat over vissen etc. Marco heeft een fireball montage met daarop een verse voorn geprikt, en ik vis met een Rapala Opus. Heerlijk stukje kunstaas met een mooie krulstaart,loodkop van 25 gram plus een stinger die ik met een stukje RVS verenstaal in het lijf van de Opus geprikt heb. Bij een aanbeet, die negen van de tien keer op de buik gericht is, wordt de stinger direct uit het lijf van het kunstaas getrokken en het kunstaas blijft heel. Wél zo fijn want het geheel is van siliconen en anders is het met twee à drie snoeken aan flenters gebeten en dat vind ik zonde. Het spul is al niet zo goedkoop maar met mijn manier kun je er een hele tijd mee doen. We vissen allebei met een Predox Akoya baitcaster tot 100 gram, Marco met een Akoya druppelreel en ik een Shimano Corvalus ronde reel met ratel. Daarop een lijn van circa 25 honderdste en 36lb trekkracht. Stalen onderlijn van 50 cm, en aldus toegerust kunnen we heerlijk vissen,wetende dat ons materiaal van A tot Z in orde is.
VIS IN BEELD!
We passeren rustig een collega-visser in zijn bellyboat. Kijken even naar hem, en ondertussen ook op de Garmin fishfinder. Die laat ons zien dat we inmiddels vijf meter water onder de boot hebben. We weten dat hier een flink groot gat zit, waar het van circa 1,5 meter bijna loodrecht naar de zes meter gaat. Op het scherm zien we een enorme wolk witvis met daaronder de bekende ‘banaantjes’. Uitkammen dit gat dus! Onze buurvisser heeft er inmiddels vis op gekregen. Tenminste, dat kan niet missen: de hengel ging met een zwiep omhoog, en een diep doorbuigende top vertelt ons dat ‘er wat hangt’.. Even later zien we dat er een snoekje het water uitgetild wordt. Dat geeft de burger moed! Met een kalm gangetje tuffen we voort. Ons aas bewegen we af en toe opwaarts en laten het zakken. Marco draait de boot, ik draai mijn aas wat binnen, en uit het niets een forse dreun op de hengel! In een reflex zet ik de haak en de vis hangt. De vis is sterk, ik voel dat dit snoek is. De vis komt mee vanuit de diepte, ziet het licht én ons en duikt pijlsnel loodrecht terug de diepte in, de hengel in een verrukkelijke bocht zettend en zelfs de slip moet even luidruchtig zijn werk doen. Snoek op groot water is erg sterk, zelfs de kleinere exemplaren zijn veelal sterker dan die in de polder. Uiteindelijk komt de vis binnen, en glijdt het net in. En zelfs in het net geeft de vis geen slag meer. De vis, een bijzonder gaaf en mooi gekleurd snoekje, zit voor in de bek gehaakt en heb de tang niet eens nodig. Een snoekje van ongeveer 75 centimeter is het resultaat dat ons van de nul af brengt. Ik zet de vis terug en gelijk schiet de vis de diepte in, als het ware om te laten zien hoeveel energie hem nog rest. We zijn er blij mee. Sigaartje erbij en het aas weer overboord. Nauwelijks tien minuten later krijg ik weer een tik op mijn top, en direct erachteraan een stevige aanslag: hangen! Het is een klein snoekje, nauwelijks 50 cm maar… Vis is vis! Betrekkelijk snel geeft ie zich over. Het visje zit aan de buitenkant gehaakt. Ik pak de vis, onthaak hem boven het water en laat hem gelijk gaan. Flitsend schiet ie weg. Dit formaat visjes is het leven niet zeker op dit grote water. Maar het is wel bemoedigend om te zien dat er veel verschillende jaarklassen zijn. Dat komt omdat dit water s’zomers vrijwel dichtgroeit met fonteinkruiden, waterpest en hoornblad. Dus jonge vis kan opgroeien in een gigantisch beschutte kraamkamer, er is veel voedsel en grote vis waagt zich nauwelijks in deze potdichte onderwaterjungle. Ook is het water daardoor kraakhelder en de roofvis schitterend gekleurd.
KANNIBALEN ZIJN HET!
We nemen eerst eens wat te eten. Een broodje, een banaan (banaan?? red.), het gaat er allemaal grif in. Ondertussen zijn we richting een brug gevaren met de bedoeling daaronder alles af te vissen. Marco heeft immers nog niets. We zien tegen de pijlers op drie meter diepte de nodige activiteit van (prooi-)vis. Rustig varen we voort en eindelijk hoor ik: ‘hè hè, hangen! Zal eens tijd worden!’. Marco heeft een snoekje op de fireball gehaakt. Een visje van 50 cm met een flinke wond op zn rug. Aan de hoefijzervorm te zien is het grote, zware soortgenoot geweest. Snel onthaken en de vis gaat terug. Co kan inmiddels weer lachen, want hij is ook van de nul af, wat ons beiden een fijn gevoel geeft, doodeenvoudig omdat we elkaar een vangst van harte gunnen en vangen, zeker op een boot, doe je toch samen. Ondertussen is toch wat drukker op het water geworden. Geen wonder want het is inmiddels gewoon warm. Jasjes gaan uit en met opgestroopte mouwen zitten we te genieten op het water. We steken de vaargeul over en pakken de andere kant. Het levert helaas geen vis meer op. We varen langzaam terug, en nét buiten de brug zie ik Co zijn hengel met een ruk richting water buigen. Hangen! Ook dit is weer een niet zo groot, hoewel groter dan de eerste, maar vinnig en sterk visje. Een klokgaaf snoekje van 60 cm mag Co ook weer bijschrijven.
EEN MOOIE AFSLUITER
In de verte, over het water draagt geluid ver en zeker met de wind mee, horen we de zware kerkklok van ons dorp de tijd van 16.00H aangeven. Vier galmende slagen vertellen ons dat de dag volwassen is. Alsof we dat niet wisten. Zoals altijd is een visdag veel te kort. Bevat veel te weinig uren maar ja, mooie liedjes duren nou eenmaal niet lang. Het is mooi geweest. We hebben ieder vis, de aanbeten waren mooi en alles klopte aan deze dag. We varen rustig het haventje weer in. Roken nog een sigaartje en kletsen nog wat na. Dan wordt het onherroepelijk tijd om in te pakken. We meren aan, leggen de boot vast en pakken de spullen in. Motor van de boot en de auto in als eerste, de rest erachteraan. Dan lekker naar huis. Met een big hug nemen Co en ik afscheid en onder het roepen van: ‘we houden ff contact moat’ gaat ieder zijns weegs richting huis. Ik ben aardig moe. Niet moe in de zin van : ‘gut gut het is me wat’, maar behaaglijk moe. Rozig en eenmaal op de bank ben ik binnen de kortste keren vertrokken. Het was een heerlijke dag.
Nog even dit om mee te nemen:
Hou op het grote water áltijd het weer in de gaten. Het kan op zo’n kolossaal randmeer verraderlijk snel omslaan, en dan staan er binnen mum van tijd flinke golven en dan kan het link worden. Vanaf windkracht 3 gaan wij eigenlijk het water al af, afhankelijk waar de wind vandaan komt. Je zit dan al snel flink te hobbelen, en het vist gewoon niet fijn meer. Dan gaan we liever de haven opzoeken. Safety first!
Dank voor het lezen, ik hoop dat het bevalt en.. tot de volgende keer!
