Op naar de twee meter deel 8: de zoete smaak van succes!
Mijn jacht op mijn eerste tweemeterplus meerval vanuit de bellyboat gaat door, en gaandeweg leer ik steeds meer bij. Ook deze week weer. Lees snel verder!
Mijn eerste stapjes als bellyboatvisser op meerval: In deze meerdelige kroniek doet Johan Struwe verslag van zijn zoektocht naar een twee meter plus meerval in zijn gloednieuwe bellyboat. In deze serie volgen we het proces van opbouw, de visserij zelf en de zoektocht naar die droomvis. Lees hier deel zeven, deel zes, deel vijf, deel vier, deel drie, deel twee, en lees hier deel één.
Tekst en foto’s: Johan Struwe
EEN SOORT VAN LENTE
Inmiddels zitten we al ver in het najaar, maar de weersomstandigheden zijn momenteel alsof we in het late voorjaar zitten! Zonovergoten dagen met weinig wind kenmerken deze oktobermaand, en wat is dat een verschil met vorig jaar! Ik herinner me nog al die gidsdagen in de stromende regen, waarbij we ons helemaal scheel vingen! Deze oktober is echter nog een soort van september: een echte (na-) zomermaand uit het boekje, en dat vind ik eerlijk gezegd niet heel erg. We krijgen nog koude dagen genoeg, en ik ben eerlijk gezegd toch meer een zonliefhebber dan iemand die graag in de kou, de wind en de regen zit. Het heeft echter wel zijn invloed op de visserij, zowel tijdens mijn gidsdagen op ‘gewone’ roofvis als mijn persoonlijke jacht op die tweemetervis vanuit de bellyboat: de vreetbuien die de rovers in deze maand normaal laten zien zijn nog duidelijk niet aan de orde. De snoeken en baarzen die we op onze gidsdagen vangen zijn nog behoorlijk slank, en de snoekbaars begint de laatste dagen pas wat te lopen. Ook ligt veel meerval nog op de zomerstekken op de rivier, maar door de zware regenval elders in Europa stromen deze momenteel te hard om met de bellyboat te bevissen. Ik heb er dus voor gekozen om al mijn focus en aandacht de komende maanden te gaan richten op een grote rivierplas bij mij in de buurt. Dit is een fenomenale winterstek voor meerval, en ik heb inmiddels ontdekt dat ze er al zitten. Want de dagen beginnen inmiddels flink te korten, en juist dát, in combinatie met de harde stroming op de rivier momenteel triggert de meervallen om de luwte van de plas op te gaan zoeken. En dat heb ik geweten! Want de vorige sessie sloeg ik mis op de vis die deze serie artikelen absoluut beëindigd zou hebben! Een enorm monster dat dik over de twee meter ging beet aan op mijn shad, maar de aanbeet werd gemist! Precies dat is wat deze visserij soms zó frustrerend maakt: je krijgt vaak maar één kans..
EEN NIEUWE KANS
Ik heb die teleurstelling echter snel van me af geschud, en ook vandaag sta ik weer in die zwarte nacht klaar bovenop die steile dijk. Ik laat de Raptor naar beneden glijden, en loop nog een keertje terug voor de twee accu’s. Het is nog pikdonker, maar inmiddels ken ik de weg hier. Ik voel ineens een enorm gevoel van dankbaarheid voor het feit dat ik hier, op een doordeweekse woensdagochtend mijn bellyboat te water kan laten! Waar andere mensen deze dag voor een baas moeten opdraven sta ik hier op het punt om weer een spannende ochtend te gaan jagen, en ik besef dat dat niet zomaar ‘normaal’ is: dit is het leven dat ik altijd heb gewild, en ik geniet met volle teugen van dat feit, en van de prachtige zonsopkomst! Mijn vertrouwen is na de vorige sessie extreem hoog. Ik stond daadwerkelijk oog-in-oog met dat absolute monster, én ik kon het tot een aanbeet verleiden. Puzzelstukjes beginnen steeds meer op hun plek te vallen, en dat geeft me extreem veel vertrouwen in mijn aanpak! Inmiddels weet ik precies op welk stukje de grote meervallen ‘wonen’, en dat stukje is kleiner dan je denkt! Het is misschien maar een stukje van 100 x 100 meter op die enorme plas, en dan ook nog precies op een bepaalde diepte. Het zit inmiddels helemaal in mijn hoofd! Ik steek een sigaartje op, en zoef weer naar dat ene hoekje: het hoekje waar de monsters wonen!
KLEINER DAN ANDERS
Vrijwel meteen na aankomst kom ik alweer de eerste meervallen tegen hoog in de waterlaag, en meteen valt me op dat deze visser iets kleiner zijn dan die tijdens de vorige sessie. Het leeuwendeel van de vissen die ik aantref hebben een formaat van zo’n 1.40 tot 1.80 meter. Evengoed vissen van een formaat dat een verbetering van mijn bellyboat-PR zou zijn, dus ik vis meteen de eerste de beste vis aan met de shad. Deze vlucht echter meteen weg, en dat gebeurt nog een paar keer. Ik moet de vis dus voorzichtiger benaderen blijkbaar.. Wanneer er weer een groot signaal in beeld komt op de Livescope beheers ik me om er gelijk volgas heen te racen, en vaar ik er juist extreem rustig naartoe. De vis ligt immers stil. Ik laat mijn Berkley Sick Vamper shad aan een 200-grams loodkop rustig tot op een meter van de vis zakken, en overbrug de laatste meter door het langzaam laten zakken van de hengeltop. De signalen van het kunstaas en de meerval versmelten met elkaar, en secondenlang gebeurt er helemaal niks. Maar dan ineens: BOEM! Een enorme dreun op de top, en wéér sla ik een gat in de lucht! Hoe dan?! Ik haal er mijn schouders over op, en ga op zoek naar het volgende slachtoffer, die ik al snel vind. Ook hier volg ik dezelfde procedure als daarvoor, en ook nu weer weet ik de shad perfect te presenteren. De signalen van deze vis van zo’n 1.80 meter en mijn shad vormen weer één geheel, en wederom krijg ik een beuk van jewelste op de hengel! Maar ook deze vis blijft niet hangen.. Het lijkt erop dat de meervallen vandaag het kunstaas niet zozeer pakken, maar er eerder tegenaan stoten. En achteraf hoor ik van andere meervalvissers die ik spreek dat dit nogal eens voor blijkt te komen. De wind trekt ineens enorm aan, en ik besluit de sessie te beëindigen om mijn zonden te gaan overdenken. Ik heb immers best veel te doen nog. Maar er zijn weer wat puzzelstukjes op hun plek gevallen deze ochtend. Mijn aanpak brengt de vis in elk geval in contact met mijn kunstaas, en de vis reageert ook. Niet op de manier die ik had gehoopt, maar ze vluchten in elk geval niet meer weg. Mijn vertrouwen is weer een stukje gegroeid, en ik kijk alweer reikhalzend uit naar de volgende sessie op deze stek!
WINTERTIJD
Vanochtend was er weer het plan om vroeg even een paar uurtjes te maken, maar ik kwam dit keer moeilijk uit bed. Vanwege de Grand Prix van Mexico, die ik toch graag af wilde kijken lag ik wat later op bed dan anders, dus ik snoozede een half uurtje langer door dan de bedoeling was. Eenmaal beneden valt het me op dat het al begint te schemeren. Oh ja! Wintertijd! Dat was ik even vergeten… Ik zou dus juist dat gouden uurtje voor zonsopkomst gaan mislopen, en er staat ook nog eens een beste bak wind zie ik. Even overweeg ik om alles af te blazen, maar dan klinkt in mijn hoofd weer de peptalk van Paul Breems die hij me laatst gaf: blijven strijden! Weer of geen weer! Uren maken! Dan komt het goed! Ik zet dus wederom koers naar de plas, en arriveer daar letterlijk op klaarlichte dag. Da’s voor het eerst.. De wind waait precies over de lengte van het water, dus er staat een pittige golfslag. Snel ga ik te water, en worstel me over de hoge golven naar de stek waar ik de monsters verwacht. Net als alle voorgaande dagen zie ik in het begin even niets, maar poppen de meervallen ineens overal op op gezette tijden. Ik vaar met de bellyboat tegen de wind in, en vis een paar grote vissen aan. Maar doordat mijn bellyboat door de golven als een soort hobbelpaard op en neer gaat, kan ik de shad niet goed stilhouden bij de vis, en schrikken ze allemaal weg wanneer ik met de shad bij de kop kom. Het is intussen ook gaan regenen, en nu heb ik écht het gevoel dat ik aan het strijden ben! Strijden tegen de elementen en strijden tegen die extreem wantrouwige meervallen!
EINDELIJK EEN SUCCESJE!
Ik besluit om het andersom te gaan doen: in plaats van tegen de wind in, vis ik nu met de wind mee en wanneer ik een mooi signaal tegenkom rem ik af door vooruit gast te geven met de elektromotor. Het is even wennen, maar na een aantal verjaagde vissen van allerlei formaten heb ik het spelletje redelijk onder de knie. Op dat moment kom ik relatief hoog in de waterlaag een fors signaal tegen voor me, en rustig positioneer ik mezelf perfect bovenop de vis. Ik laat de shad zakken, waarbij ik het laatste stuk weer doe door de hengeltop te laten zakken en ga met de shad van achteren naar voren over de vis. Bij de kop laat ik de top nog iets zakken, en dan ineens: BAM! Een werkelijk enorme dreun op mijn hengeltop laat me in een reflex vast slaan op een lomp en onbeweeglijk gewicht! Ein-de-lijk blijft er eens een aanbeet hangen! Ik ga vol in de hengel hangen, en voel de kenmerkende klappen met de staart op de lijn, waarbij het soms net voelt alsof de vis is losgeschoten. Stukje bij beetje krijg ik de woest vechtende vis hoger in het water, en ik geniet van de extreme adrenalinekick die ik nu beleef! Eenmaal in het oppervlak trakteert de vis me op een plens water in mijn gezicht door het woeste slaan met de staart, en neemt weer een run die ik perfect opvang. Jij gaat helemaal nergens heen! Na nog wat afsluitende schermutselingen net onder de bellyboat kan ik de vis uiteindelijk bij de onderkaak pakken en op schoot trekken. Wat een euforie! Wat ben ik blij met deze vis, na al die uren strijden zonder succes! Al die ochtenden midden in de nacht je nest uit om wéér met een blank eraf te gaan: het is allemaal vergeten nu! Ik ben in mijn eentje op het water, dus fatsoenlijk meten en fotograferen zit er niet in. Ik leg de vis op mijn gestrekte been, pack het Zeck-meetlint uit de zijtas en meet daarmee de vis nogal grofweg op. Ik kom op 156 centimeter, maar rond het af naar beneden vanwege de onnauwkeurige meting: mijn nieuwe bellyboat-PR staat vanaf vandaag op anderhalve meter! En ik weet nu al dat dat zeer binnenkort gaat sneuvelen!
WEER EEN STUKJE WIJZER!
Nadat ik de vis heb teruggezet steek ik een sigaar op, en geniet nog even na van dit moment. Wat heb ik hiervoor gestreden vandaag in de wind en de regen! Alle opgebouwde frustratie van de eerdere sessies valt als een blok van mijn schouders. Ik besluit al zoekend terug te varen naar de opstapplek, want mijn dag is al goed zo. Op de terugweg kom ik nog een iets kleinere meerval tegen, vis deze weer perfect aan en krijg weer een aanbeet! Mis! De vis heeft net als het grote monster van vorige keer de shad opgetild, en ik sla wéér in het luchtledige.. Ik geloof het verder wel. De LiveScope gaat uit, en volgas zoef ik weer terug naar het vasteland. Vandaag ben ik weer een stukje wijzer geworden. Ik heb vandaag immers geleerd om ook onder deze pittige omstandigheden toch een vis secuur te kunnen aanvissen. En het feit dat er na maar liefst drie gemiste aanbeten nu eindelijk wél eentje blijft hangen, en dan ook nog eens een vis van serieuzer formaat geeft me weer een bak vertrouwen voor de volgende sessie, die nog wel even gaat duren. Want de rest van de week andere verplichtingen helaas. Maar ik tel de dagen alweer af tot ik weer in de Raptor mag kruipen, want mán wat is deze visserij verslavend!
