Op naar de twee meter deel 7: dichterbij dan ooit!
Mijn jacht op mijn eerste tweemeterplus meerval vanuit de bellyboat gaat door, en gaandeweg leer ik steeds meer bij. Ook deze week weer. Lees snel verder!
Mijn eerste stapjes als bellyboatvisser op meerval: In deze meerdelige kroniek doet Johan Struwe verslag van zijn zoektocht naar een twee meter plus meerval in zijn gloednieuwe bellyboat. In deze serie volgen we het proces van opbouw, de visserij zelf en de zoektocht naar die droomvis. Lees hier deel zes, deel vijf, deel vier, deel drie, deel twee, en lees hier deel één.
RUSTIG IS NIET ALTIJD GOED!
Afgelopen vrijdag was ik weer in de gelegenheid om een ochtendje met de bellyboat op pad te gaan, en een kijkje in mijn weerapps leerde me dat er die ochtend geen wind zou staan. 1 Beaufort tot laat in de middag, dus ideaal om precies en secuur de grote meervallen ter plaatse aan te kunnen vissen! Aangezien de rivier momenteel te hard stroomt om veilig over te steken, en ik juist op de grote rivierplas aan de overkant wil vissen besluit ik via Google Maps een opstapplek aan de plas zelf te zoeken, en die vind ik al snel. Eenmaal ter plaatse in de vroege ochtendschemering zie ik dat het dijkje ter plekke toch iets hoger en vooral steiler is dan gedacht.. Naar beneden gaat makkelijk, maar hoe komen we straks weer eruit? Nou ja, da’s van later zorg. Eerst maar op jacht! Over een werkelijk spiegelgladde rivierplas ga ik op zoek naar grote vis, en die vind ik ook al snel! Er liggen een paar absolute monsters boven 25 meter water op een meter of tien diep, en voorzichtig benader ik de bovenste vis. Deze zwemt echter snel weg zodra ik deze tot een meter of vijf ben genaderd, en dat herhaalt zich vele malen.. De vissen die niet meteen wegzwemmen als ik eraan kom doen dat alsnog zodra ik mijn shad laat zakken, en dat frustreert me tot op het bot! Een paar dagen eerder aan een kleiner plasje overkwam me dat ook al, en eindelijk begint in mijn botte kop het kwartje te vallen: dat hele stille weer is helemaal niet zo goed! Ik kan me achteraf niet heugen op zo’n bladstille dag ooit goed te hebben gevangen, en dat zal voor de meerval niet anders zijn waarschijnlijk. Met de moeilijke uitstap in het achterhoofd besluit ik redelijk op tijd de biezen te pakken, en terug naar de opstapplek te varen. Eenmaal daar aangekomen en uitgestapt zeul ik eerst de twee zware accu’s de dijk op, en krijg dan een lumineus idee: ik besluit mijn lange stringertouw aan de motorsteun te knopen, en de bellyboat van bovenaf de dijk naar boven te trekken. Dat gaat verbazend makkelijk! We hebben er dus een mooie opstapplek bij, en man, wat zwemmen hier een kalveren van vissen rond! Hier kom ik snel terug!
LEKKER WINDJE
Vandaag zijn de kaarten anders geschud. Vrouwlief moet behoorlijk vroeg uit bed voor een vroege afspraak in Zoetermeer, en ik kom er ook meteen uit. Want vandaag staat er een windje zuidwest 3 in de planning, en ik heb deze ochtend de handen vrij. Dit is een mooi moment om mijn hypothese dat een kabbeltje ook bij meerval meer leven in de brouwerij brengt te testen! Bij de eerste ochtendschemering sta ik weer klaar op dezelfde plek, en al snel zoef ik naar de hoek toe waar ik de grote bakken vorige keer vond. Onderweg kom ik behoorlijk veel solitair zwemmende brasems tegen, en ik besluit daarop nog even mijn presentatie te oefenen. Ik vis ze stuk voor stuk perfect aan, waarop ze als door een wesp gestoken wegschieten, dus ondanks de al flink aangetrokken wind en golfslag geeft dat vertrouwen. Ik ga snel op zoek naar de grote torpedo’s, maar ik kan het eerste uur slechts een kleinere meerval vinden, die ik oversla. Als ik dat visje immers zou haken, zouden de grote bakken meteen gewaarschuwd en op hun hoede zijn. Ik heb een pierenstok en pieren bij me, maar ik probeer het eerst met de shad. De vis ligt hier vaak redelijk diep, en met de shad vis je toch net wat preciezer. Geconcentreerd zoef ik mijn rondjes over de plas, een sigaartje tussen de lippen en de ogen continu op het scherm. En ineens zijn ze er! Zowel voor als achter me poppen er ineens enorme vissen op, en ik begin meteen te lijden aan keuzestress! Welke moet ik eerst gaan aanvissen zonder de anderen weg te jagen?
OOG IN OOG MET HET MONSTER!
Met het doorbreken van het zonnetje zie ik steeds meer vissen verschijnen, en ik weet er twee goed aan te vissen. Beide vissen blijven secondenlang met de neus tegen de shad hangen, en wanneer ik een klein rammeltje geef om ze alsnog te laten bijten zwemmen ze weg, mij hyperventilerend van de zenuwen achterlatend.. Terwijl ik iets draai, komt er opeens een absolute duikboot in beeld! Heel ruim over de twee meter, relatief hoog in de waterlaag en.. met de kop licht omhoog! Dit moet hem gaan worden! Zo voorzichtig als ik maar kan benader ik de enorme vis, en deze blijft gelukkig liggen. Snel laat ik mijn shad zakken tot een meter boven de vis, en het laatste stukje doe ik voorzichtig met de hengel. Precies zoals Paul en Eric me hebben uitgelegd. Vanaf de staart ga ik met de shad vlak boven de vis richting de kop, en eenmaal daar laat ik de signalen van kunstaas en vis met elkaar versmelten op het scherm. En dan ineens wordt mijn shad opgetild en valt mijn lijn slap! De vis heeft het kunstaas opgetild, maar ik sla een gat in de lucht! FUUUUUCK!!!! Het monster is daarna meteen verdwenen, en zijn kompanen ook. Die hebben het alweer door.. Ik kom niks meer tegen hoog in het water, maar zie nog wel grote signalen dicht bij de bodem. Ik besluit de shad te wisselen voor de Nemo, en al jiggend de bodem af te gaan zoeken. Een vruchteloos kwartiertje jojoën gaat voorbij, en ineens zie ik net boven de bodem weer een flinke vis! Lang niet zo groot als het absolute monster dat ik missloeg, maar toch ook een zeer imposant exemplaar! Ik laat de pilker net boven de vis dansen, en ineens komt er beweging in het beest! De vis krult zich helemaal op onder de pilker, en ik verwacht elk moment een loeiharde beuk! Helaas schiet de vis er ineens vandoor. Die vertrouwde het op het moment surprème toch niet..
STRIJDEN EN AFZIEN
Het is inmiddels één uur in de middag, en de wind is flink aangetrokken. Het lukt me niet echt meer om precies te vissen, dus ik geef me wederom gewonnen, en zet koers naar de opstapplek om met het stringertouw de bellyboat weer de dijk op te trekken. Weer een blank, maar ditmaal voelt ie anders: ik heb met de shad eerder zat kleine meervalletjes gevangen, maar nog nooit een grote. Die vluchtten altijd hard weg. Nu heb ik een exemplaar uit de absolute buitencategorie tot een aanbeet kunnen verleiden, hoewel die natuurlijk gemist werd. Dat geeft de burger moed! Vergeleken met mijn ‘begindagen’ in de belly is mijn presentatie er met sprongen op vooruitgegaan, en weet ik de vissen echt goed aan te vissen met de shad inmiddels. Het voelt inmiddels ook veel vertrouwder. Ik trek twee conclusies voor ik wegrij: voortaan kies ik de dagen met iets meer bries uit, want nu bleven ze wél liggen, en ik ga me de komende wintermaanden vooral op deze stek focussen. Want wat zwemmen er hier een absolute kalveren rond! Ik heb mijn shit net op tijd voor elkaar (zowel qua materiaal als qua vistechniek) voor de beste tijd van het jaar op deze plas, dus de komende winter zal ik hier zo vaak mogelijk te water gaan. Meervalvissen is nu eenmaal strijden en afzien, en dat wordt nog wel eens vergeten. Ik hoop je met deze serie artikelen dat ook een beetje te kunnen laten zien. Als je de socials erop naslaat lijkt het wel of het een makkie is, maar vergeet niet dat die jongens met die grote bakken er duizenden uren in hebben gestoken en nog steken om de perfecte techniek te ontwikkelen. Meervalvissen is beslist geen makkie. Het is de strijd van je leven!
