Op naar de twee meter deel 4: We komen steeds dichterbij!
Mijn jacht op de eerste tweemetervis vanuit de bellyboat gaat stug door, met ups, downs, tegenslagen, storingen en leerzame momenten. Lees het snel hieronder!
Mijn eerste stapjes als bellyboatvisser op meerval: In deze meerdelige kroniek doet Johan Struwe verslag van zijn zoektocht naar een twee meter plus meerval in zijn gloednieuwe bellyboat. In deze serie volgen we het proces van opbouw, de visserij zelf en de zoektocht naar die droomvis. Lees hier deel drie, deel twee, en lees hier deel één.
OP PAD MET DE MEESTER
Na de vorige keer een euforisch moment te hebben beleefd met de eerste pelagisch aanwerpend gevangen meerval is er qua tijd in de bellyboat even weinig van gekomen. De agenda zat behoorlijk vol met gidsdagen, dus ik heb vaker op de boot dan in de bellyboat gezeten afgelopen week. Toch ben ik twee keer vroeg in de ochtend op stap geweest, en dat waren ongelooflijke leermomenten waarop je beseft dat er nog enorm veel te verbeteren valt aan de aanpak! De eerste sessie was met absolute meervalkoning Paul Breems in het pikdonker op een mooi stuk Limburgse Maas. Terwijl ik nog half wakker aan mijn ochtendkoffie zat, stuurde Paul al video’s van dikke vissen onder zijn bellyboat door! Dat belooft wat! En inderdaad komen we ook na mijn aankomst en tewaterlating enorme bakken van vissen tegen! Helaas verjaag ik maar liefst vier dikke vissen van rond de twee meter met mijn kunstaas: een teken dat mijn presentatie gewoon niet subtiel genoeg is. Ondertussen geeft Paul even het goede voorbeeld hoe het wel moet: vlak naast me slaat hij na minutenlang jagen aan op een kanon van een meerval, en na een heftige dril trekt hij alsof het niets is even een enorme vis op schoot!
TOCH WEER HEEL VEEL GELEERD
Zelf blijf ik die ochtend blanco qua aanbeten, behalve dan die van een snoekbaars die me een hartverzakking bezorgde toen ik met de shad nog op halfwater naar de verrichtingen van Paul zat te kijken! want hoe hij vist is werkelijk next level! Sturen, besluipen, draaien en aanvissen; het is allemaal zoveel scherper en subtieler dan dat ik doe! Kortom: uren maken en oefenen is het devies, en gelukkig mag ik vaker met Paul de sloot op om van hem te leren. Dat is niet alleen supertof, maar ook een enorme eer voor me, want het is bepaald niet zo dat hij een rustig leventje heeft! Met een eigen bouwbedrijf en een gezin is vistijd al schaars, en ik waardeer het enorm dat hij een deel daarvan in mijn vooruitgang wil investeren. Daar ben ik enorm dankbaar voor, en het karma heeft ook voor hem gewerkt, want een paar dagen na onze sessie vangt hij gewoon even het nieuwe Benelux-record van 246 centimeter! Als ik íemand dat gun is hij het wel, want hij strijdt er immers keihard voor!
VEEL TE WEINIG
Er kwam echter die sessie wel een probleem aan het licht: een 70 ampère accu voor de motor is gewoon echt te licht. Want aan het einde van de ochtend was ik volledig leeg, en moest ik nog een kilometer of twee tegen de harde stroming terug. Gelukkig had Paul een reserve-accu bij zich, waarop ik alsnog de terugreis kon maken. Pffff.. Er moet dus geüpgraded worden wat dat betreft, en dat is allesbehalve goedkoop. Maar we zullen wel moeten. Mijn fanatisme is na dit ‘college’ van de meester immers alleen maar gegroeid! En de beste stekken voor grote vissen zijn zeker in het warme seizoen nu eenmaal de hardst stromende rivieren. En om die te kunnen bedwingen is ongelimiteerde power nodig qua aandrijving. Het is niet anders.
DE TWEEDE SESSIE
Voor een herkansing op dezelfde rivier ging ik afgelopen dinsdagochtend op pad met maatje William op een ander stuk Maas. Wederom op een onchristelijk tijdstip uit bed, en in het holst van de nacht naar de afgesproken locatie racen. Snel tuigen we onze bellyboten op, en glijden we het donker in. Al zoekend met onze Livescope scannen we de rivier af, maar behalve wat snoekbaarzen komen we niet veel tegen. William is hier al eens eerder geweest samen met Eric van Big Cat Hunter, en wist te melden dat de meeste meervallen rondom een ponton liggen dat tegen een bedrijfshal ligt afgemeerd. Het bleek echter dat alle meervallen ónder dat ponton lagen, en dus buiten mijn bereik. Zo dichtbij en toch zover weg!
DE TRUCENDOOS OPEN
Onder dit ponton liggen tientallen meervallen, en stuk voor stuk groot tot zeer groot. En de eerste vissen liggen slechts twee meter van me af, dus ik achtte mezelf niet geheel kansloos. Het kwakhout en de dauwpieren had ik vandaag thuisgelaten, omdat ik vandaag per se met de shad wilde vissen, dus die optie had ik helaas niet. Maar wat ik wel bij me had was de Nemo Bighead jig, die ik heb aangeschaft voor mijn aankomende reportage met Freek Janssen. Da’s een behoorlijke herrieschopper, dus snel wissel ik de shad voor de jig, en begin ermee stijf tegen het ponton aan te rammelen op half water. En dat werkt! Tot twee keer aan toe komt een buitencategorie vis onder het ponton vandaan zwemmen naar mijn jig toe. De eerste keer blijf ik jiggen, en schiet de vis verschrikt weg. De tweede keer stop ik met jiggen zodra de vis aankomt. Secondenlang blijft het bakbeest met zijn neus tegen het kunstaas hangen, en met een ongezond hoge hartslag wacht ik op de aanbeet. Als die echter niet komt besluit ik de vis met een haal te provoceren om aan te bijten, maar ook deze vis schiet verschrikt terug onder het ponton. Ik vraag me echt af hoe ik dit kunstaas nou precies moet toepassen, maar dat zal de komende tijd vast duidelijk gaan worden. Vertwijfeld knoop ik de shad weer aan mijn kevlar onderlijn, en ga op zoek naar vissen buiten de dekking van het ponton. En ineens schuift daar een enorme vis stijf tegen de bodem mijn beeld in! snel laat ik mijn kunstaas naar de goede hoogte zakken, en op het moment dat de vis bij de shad is presenteer ik hem zo subtiel mogelijk. Helaas negeert de vis de shad compleet, en zwemt vrolijk door.. Het is inmiddels vol daglicht geworden, en na urenlang rondzoemen geeft de te lichte accu er inmiddels weer de brui aan. We besluiten te stoppen, en William sleept me terug naar de opstapplek. Ik besluit actie te ondernemen en maar even te gaan bloeden: de 70 ampère accu wordt vervangen door een 100 ampère exemplaar, en de 70 ampère doet voortaan dienst als krachtbron voor de sonar. Zo heb ik in beide gevallen een reserve aan power, en kan ik als ik de grote accu eventueel alsnog leeg draai altijd nog op de kleinere terug. Wel zo veilig..
STEEDS DICHTERBIJ
Ondanks dat succes nog steeds uitblijft heb ik het gevoel dat ik steeds dichterbij kom bij mijn doel. Met een beetje hulp van vrienden heb ik inmiddels door waar ik de grote vissen moet zoeken, en het lukt me ook steeds beter ze te vinden, te volgen en aan te vissen. Qua stroomvoorziening ben ik van suboptimaal naar bulletproof gegaan en na de aankomende bijschaafsessies die ik met Paul ga doen zal ook de vistechniek verbeteren. Want dit is echt een compleet ander spelletje dan al het andere! Dit is echt hogeschoolvissen, en ik snak alweer naar de volgende keer dat ik in het donker het water op glij!
Wordt vervolgd!
