Op naar de twee meter deel 2: het geluk laat me even in de steek.

Klaar voor de start. Dacht ik…

Mijn eerste stapjes als bellyboatvisser op meerval: In deze meerdelige kroniek doet Johan Struwe verslag van zijn zoektocht naar een twee meter plus meerval in zijn gloednieuwe bellyboat. In deze serie volgen we het proces van opbouw, de visserij zelf en de zoektocht naar die droomvis. Lees hier deel 1.

EEN WEEK VOL TEGENSLAGEN

Na een aantal korte sessies op kleiner water, mét de vangst van mijn kleinste meerval ooit stond ik uiteraard te stuiteren om met de bellyboat het grotere water op te zoeken. En die gelegenheid kwam gelukkig al snel! Samen met vismaat William werd een ochtend op één van onze grote rivieren gepland, en terwijl ik de wekker op kwart voor vijf had gezet was ik om vier uur al klaarwakker van de spanning.. Ruim op tijd stond ik dus al met de bellyboat klaar op de afgesproken plek, en ook William kwam zoals gewoonlijk ruim op tijd aanrijden. Ik ben niet anders van hem gewend. Na het opbouwen van zijn boot kiezen we het ruime sop, en met twee dikke Raptors zoemen we op de elektromotor tegen de stroming in op weg naar de gekozen stekken. Ik heb er vandaag voor gekozen met de jig te gaan vissen, nadat ik tijdens mijn gidsdagen tot twee keer toe Freek Janssen, die naast ons op de meervalstekken lag er een dikke vis aan heb zien vangen. Ik heb er zelf nog nooit een aanbeet op gehad, maar heel eerlijk heb ik de jig ook nooit een eerlijke kans gegeven. Meestal probeerde ik het pas als de actie er aan het eind van de ochtend al helemaal uit was, en dan ook maar heel eventjes. Het zien vangen van die dikke vissen gaf echter vertrouwen, en door geen pieren of shads mee te nemen dwing ik mezelf derhalve om dit kunstaas een serieuze kans te geven.

Nog nooit een eerlijke kans gegeven..

ALLES MORSDOOD

Helaas kwamen we op de eerste stekken geen vis tegen behalve wat snoekbaarzen die naar de jig kwamen kijken zonder hem te pakken. Besloten werd om nog verder stroomopwaarts naar een andere stek te varen, en tijdens het varen gebeurde ineens het ondenkbare: alle electronica viel ineens uit! Kortsluiting door vocht? Iets verkeerd aangesloten? Ik zal het nooit weten.. Het enige wat restte was de dag opgeven, en al peddelend de zo’n beetje twee kilometer lange terugtocht te aanvaarden. Eenmaal thuis heb ik alle elektronica weer gedemonteerd en minutieus opnieuw aangesloten. Check, check, doublecheck. Maar toch is op zo’n moment het vertrouwen in je electronica even helemaal weg. Nu liep het goed af, omdat we stroomopwaarts waren gevaren, maar was dat niet het geval geweest had ik een groot probleem gehad! Ik moest dat vertrouwen dus weer opnieuw gaan opbouwen, dus terug naar het kleine water, en testen, testen en nog eens testen dus.. Tot mijn opluchting bleef alles nu wel goed werken na mijn aanpassingen, dus we konden weer voorzichtig vooruitkijken. Want het grote water roept!

Eindelijk het wijd op!

OP NAAR HET GROTE WATER

De dagen na het vorige debacle heb ik vooral veel op Google Maps doorgebracht. Want met de ‘gewone’ boot zijn al mijn meervalstekken in de delta eenvoudig aan te varen, maar met de bellyboat moet je natuurlijk een opstapplek hebben, en liefst zo dichtbij mogelijk. Uiteindelijk vond ik een goede opstapplek aan de overkant van het water van waar mijn stek lag; een oversteek dus van ongeveer een kilometer op een druk bevaren water. Safety first dus, want mocht de hele spullenboel onverhoopt weer uitvallen, zal ik mezelf peddelend in veiligheid moeten brengen. Nadat ik ben ingestapt, pak ik mijn FindShip app erbij, om zo te kunnen zien hoever de beroepsvaart van me af is. Aan de ene kant heb ik namelijk kilometers vrij zicht, maar de andere kant gaat het water een bocht om, dus kan ik de aandenderende schepen niet op tijd zien. Toen er een geschikt window was slingerde ik de elektromotor aan, en met een sukkelgangetje van ruim vier kilometer per uur begin ik aan de oversteek. Op klein water lijkt dit best rap, maar op deze enorme sloot water voel je je echt een slak die de snelweg oversteekt.. Gelukkig ging alles goed, en al snel lag ik op de stek. Mijn voorraad dauwpieren is inmiddels op, dus ik koos ervoor om een hengel met een shad mee te nemen. Al snel kom ik de eerste meervallen tegen, maar ondanks dat ik ze perfect aanvis (wat gaat dat toch makkelijk vanuit een bellyboat!), en de vissen ook met de neus tegen de shad komen hangen wordt er niet aangebeten. Wel weet ik nog twee dikke snoekbaarzen te vangen, maar die kunnen natuurlijk weinig sport bieden aan de zware V-Stick hengel. Had ik nou maar pieren bij me gehad! Ik besluit na drie uurtjes rondzoemen op de stek eraf te gaan, en even langs de wormenkweker in Almkerk te rijden voor een verse voorraad. Dat blijk een goede keus, want tijdens mijn gidsdag daarna leverde dat vier aanbeten van dikke meervallen op, die helaas allemaal door de onervaren gasten werden verprutst. Kortom: de volgende keer zorg ik voor een ruime voorraad pieren wanneer ik op pad ga, want dat werkt toch vaak het beste overdag. In elk geval is het vertrouwen in mijn electronica weer een beetje terug, dus in het volgende deel ga ik nog groter water op, waarvan ik weet dat het er werkelijk stikt van de dikke snorren! Stay tuned!

Home