Vissen op haai met de Waypoint

NAAR DE HAAIEN!

Het is 4.30 uur wanneer mijn wekker me ruw uit mijn diepst mogelijke slaap haalt. We zitten midden in het gesloten seizoen voor roofvis, dus er staan momenteel uiteraard geen gidsdagen op de planning. Daarnaast ben ik druk met een grote verbouwing thuis, dus we gaan elke avond nogal afgedraaid te bed. Lekker uitslapen is nu dus het dagelijkse credo. Toch sta ik er zó naast, want vandaag ga ik op pad voor een bijzondere visdag! Op uitnodiging van Jacco Noordermeer van Waypoint Sportvischarters ga ik een poging wagen om maar liefst twee vissoorten van mijn bucketlist af te krijgen: de zeebaars en de inmiddels in Nederland steeds talrijkere haai. En met name die laatste soort spreekt natuurlijk enorm tot de verbeelding! Want wie wil er nu niet kunnen zeggen dat hij/zij een echte haai heeft gevangen? Kortom: na een paar bakken sterke koffie en een tosti zit ik op een werkelijk onchristelijk tijdstip al vol gezonde spanning in de auto, op weg naar Vlissingen. Op naar de haaien!

Alle mogelijke apparatuur aan boord en twee motoren. wel zo veilig op open zee!

DE WAYPOINT

Ik ontmoet Jacco al ruim voor het afgesproken tijdstip in de haven van Vlissingen. Ik reed over een totaal lege snelweg, dus kon de cruise control letterlijk de hele reis op 130 km/h laten staan. Jacco en ik stappen al jarenlang regelmatig bij elkaar op, maar dit is dan op het zoete water. De uitnodiging om eens het zoute te ervaren stond al lang, maar het was er nog nooit van gekomen. Nu stonden de sterren perfect: Ik had even een vrije dag van de bouwput thuis en het weer zal prachtig zijn vandaag. De Waypoint wordt gestart, en de twee imposante Toyota-motoren geven een flinke roffel als startsein van een prachtige dag! De boot is werkelijk van alle mogelijke apparatuur voorzien, en ook aan hengels en andere materialen is natuurlijk gedacht. Rustig varen we richting de sluis, waar we ‘onze’ opstappers zullen gaan ophalen. De kade staat vol met mensen, want ook alle andere sportvisbedrijven halen hier hun gasten op. Het is dus ook een komen en gaan van collega’s, en met zijn allen persen we ons de sluis naar open zee in, waar het avontuur gaat beginnen!

Het paste maar nét

GIEREN VAN DE STROMING

Het eerste wat opvalt als we buitengaats komen is hoe hard het hier stroomt. Nu ben ik als riviervisser wel wat gewend, maar dit is echt next level! We zitten zo’n beetje halverwege het afgaande getij, en de stroming giert werkelijk langs de tonnen. Ik vraag me af hoe we hierin in vredesnaam moeten vissen, maar geduldig legt Jacco het uit: we zitten nu in het ideale getij voor de zeebaars, dus daar gaan we eerst op vissen. We zoeken daarvoor een ondiepe zandbank op, waar de stroming hard overheen klettert. Hier raken aasvisjes in paniek, waarbij ze worden belaagd door de zeebaarzen die zich achter de richeltjes schuilhouden. De aanpak is even simpel als doeltreffend: De boot gaat op anker en we vissen werpend met de welbekende zandaal-imitaties met een gewicht van rond de twintig gram. Inwerpen doen we schuin stroomopwaarts, waarbij we het kunstaas gewoon door de stroming laten meenemen tot de lijn helemaal recht achter de boot is uitgestrekt. Het is even een kwestie van in de vingers krijgen, maar op een gegeven moment heb je het trucje door, en voel je het kunstaas perfect over de zandribbeltjes op de zandbak stuiteren. Een dodelijke actie!

BOEM!

Drift na drift laat ik het kunstaas over de zandbank zweven, maar de eerste vijf minuten is er geen teken van leven aan boord. Nogmaals maak ik een lange worp, en tikkert de zandaal weer over de ribbeltjes. Aan het einde van de drift strekt de lijn zich, waardoor het kunstaas omhoog komt en dan ineens: BOEM! Als fanatiek snoekbaarsvisser ben ik wel aan harde aanbeten gewend, maar deze slaat werkelijk alles! Meteen wordt er een meter of tien lijn van de toch niet kinderachtig afgestelde slip afgetrokken, en wanneer de vis tot stilstand komt, krijg ik er werkelijk geen beweging in! Maar dan valt ineens de lijn slap.. De vis heeft zich van de haak weten te ontdoen, mij in diepe desillusie achterlatend.. Terwijl ik nog sta te balen van deze verloren ontmoeting gaan elders aan dek inmiddels ook wat hengels krom. meerdere opstappers vangen hun visje, die ook allemaal mooi aan de maat zijn. Intussen heeft Jacco ook een hengeltje met een steekzager eraan uitgezet, en wanneer deze begint te rammelen gunt hij mij de eer. Mijn eerste zeebaars ooit is een feit!

De baarzen houden van die harde stroming!

OP NAAR DE HAAIEN!

Al werpend vangen we zo regelmatig ons visje, totdat het getij eruit gaat. Net als bij alle baarsachtigen is ook de ‘wolfbarsch’ een vis die stroming wenst om te jagen, en met het wegvallen daarvan stokken ook de aanbeten. We gaan op weg naar de haaienstekken. De Toyota’s komen weer brullend tot leven, en stuwen de Waypoint in volle gang naar de diepere putten waar we de gevlekte gladde haai hopen tegen te komen. Eenmaal aangekomen wisselen we van de lichte spinhengels naar de zware poken, en ik vraag me af of dat zware materiaal nou werkelijk nodig is voor deze relatief kleine haaitjes. Het antwoord zou niet lang op zich laten wachten… Zowel de visserij als de montage konden niet meer verschillen met de visserij van daarnet. Als montage fungeert een ankerlood met afhouder, met daaronder een wapperlijntje met enkele haak. Als aas gebruiken we verse garnalen, waarvan er een stuk of twee à drie met een aasnaald aan de haak worden geregen. Het vissen zelf is een kwestie van schuin stroomopwaarts inwerpen, het lood naar de bodem laten zinken en een boel extra lijn bijgeven om een mooie bocht in de lijn te krijgen, zodat het aas mooi tegen de bodem ligt. Beetregistratie is gewoon simpel op de top vissen. Maar die toppen blijven akelig stil.. Al veel langer dan vooraf verwacht. terwijl Jacco helemaal achterop de boot uitleg aan het geven is aan een opstapper, staat zijn hengel naast die van mij in de steun. Terwijl ik naar mijn eigen top sta te kijken zie ik vanuit mijn ooghoeken die van Jacco een lel krijgen, dus ik roep hem snel. ‘Pak jij hem maar’ is het antwoord, en na het strakdraaien van de bocht in de lijn voel ik een werkelijk lomp gewicht aan de hengel. Ik trek hem hoepelkrom, maar er komt amper beweging in. Wanneer ik de vangst na veel pompen uiteindelijk aan de oppervlakte krijg blijkt waarom: een haai van zo’n tachtig centimeter zat helemaal in de onderlijn gedraaid. Maar goed: ook deze soort mag ik afstrepen!

Stevige hengels, zware montages en sterke haaien!

WAT EEN POWER!

Helaas blijven de toppen hierna lange tijd stil, waarop we besluiten een andere plek op te zoeken. Het duurt nog even voor de vloedstroom zal aantrekken, dus dat half uurtje kunnen we mooi gebruiken om naar een wat verderop gelegen hotspot te varen. Het leuke is dat deze stek nog geen honderd meter van het drukke strand ligt. Als die mensen eens zouden weten dat we daar op haaien gingen vissen zouden ze wellicht toch het droge verkiezen.. We leggen onze montages weer in, en we wachten weer met spanning af. Maar wederom lijkt er erg weinig te gebeuren. Terwijl Jacco achterop de boot met een opstapper bezig is, gaat zijn telefoon. Het is collega Hank van de Wiesje die belt, dus ik neem hem even op. Terwijl ik met Hank sta te kletsen krijg ik ineens een beuk op de top! Ik smijt de telefoon weg, gris de hengel uit de steun en draai de bocht uit de lijn, wat een eeuwigheid lijkt te duren. Ondertussen is Hank aan de andere kant van de telefoonlijn nog steeds aan het praten. Dan ineens voel ik een lomp gewicht, en meteen neemt de vis een flinke run, dwars door de snoeihard afgestelde slip van de 8000-serie baitrunner! Het doet me gelijk denken aan de gevechten met de grote beloegasteuren bij de bekende visvijver in Enschede vorig jaar. Wat een power! Steeds wanneer ik de vis weet te blokken en omhoog te pompen, neemt deze weer een onstopbare run naar de bodem. Dit gaat zo een minuut of tien door, waarna ik begin te merken aan de winnende hand te zijn. Maar toch is voorzichtigheid geboden, want we vissen immers met een relatief dunne onderlijn. Ineens komt een flinke haai kortstondig aan het oppervlak, maar neemt deze gelijk weer een schot. ‘Deze is beslist heel dik meterplus!’ roept Jacco nog, dus ik ga een tandje voorzichtiger drillen. Deze vis móet aan boord komen! En na een paar minuten weten we het net onder de vis te krijgen, en leggen we deze voorzichtig in de cradle. Wat een ontlading! De meetlat wijst bijna 120 centimeter aan, waarmee deze vis één van de grootste van het seizoen is aan boord van de Waypoint! Ik kan mijn geluk niet op!

Wat een vis, en wat een kracht!

GEKKENHUIS!

En het blijft niet bij deze vangst, want opeens bevinden we ons midden in een totale feeding-frenzy! De ene hengel na de andere slaat krom, en vaak meerdere tegelijk! Haai na haai komt ineens aan boord, en iedereen vangt vis. Maar zo snel als het begon stopte het helaas ook weer. Na dit knettergekke uurtje gaat ineens de beet er weer uit, en dat blijft zo tot half vier. We besluiten terug te varen naar de sluis en de dag af te gaan sluiten. Terwijl we aan het varen zijn komt ons een groot schip van de Kustwacht tegemoet, en vol verbazing kijk ik naar de boeggolf die dit schip veroorzaakt. Gaat dat goedkomen vraag ik mezelf af? En inderdaad komt Jacco de stuurhut uit om ons te waarschuwen dat er een behoorlijk golfje aankomt. We zetten ons schrap, en een werkelijk metershoge golf laat de Waypoint bijna verticaal omhoog komen. Hengels vliegen in het rond, en mensen weten zich nog maar net vast te klampen aan de boot. Het blijkt dat de betreffende schipper al eens gewaarschuwd is om zijn snelheid te minderen aan de kust, maar deze is blijkbaar erg hardleers. Mooie voorbeeldfunctie zullen we maar zeggen.. Na deze best heftige ervaring kunnen we onze terugvaart gelukkig zonder verdere incidenten voltooien, en na het passeren van de sluis zetten we de opstappers weer af aan wal. Collega Arian van de Limanda werpt ons een biertje toe en we maken even een praatje voor we terug naar de haven varen. Daar aangekomen kletsen we nog even wat na en nemen we afscheid. Ik moet immers nog een uurtje of twee terugrijden. Het was echter de lange rit meer dan waard, want wat is dit een gave visserij! En met maar liefst twee soorten eindelijk van de bucketlist af kan mijn dag niet stuk!