Vissen op zeeforel op Avernakø

Jagen op illuster zilver!

Mijn hele lichaam protesteert volop wanneer de wekker me om 23.00 uur ruw uit mijn slaap haalt. Een paar uur eerder was ik al na het avondeten mijn bed ingedoken, maar van slapen kwam de eerste uren niet veel. En net op het moment dat je eindelijk een beetje onder zeil raakt gaat dat rotding af…  Maar het is het allemaal waard, want we staan met een leuke groep enthousiaste vissers op de drempel van een onvergetelijk avontuur!

Tekst en foto’s: Johan Struwe

Azuurblauw en kraakhelder zeewater

Afgelopen september werden John Huussen en ik uitgenodigd voor het maken van een reportage over de visserij op zeeforel in de archipel van Funen (Denemarken). Tijdens ons verblijf op het bijna onbewoonde eiland Avernakø maken we die dagen kennis met de overweldigende rust die daar heerst, maar ook met de prachtige visserij die Funen biedt. Naast 19 zeeforellen vangen we die trip ook nog minstens dat aantal aan gepen, en beslist geen kleintjes! En dat is een verdomd leuke bijvangst aan het lichte materiaal. In samenwerking met het Avernakø Landhotel en Havørred Fyn, de organisatie die deze visserij op Funen coördineert, besluiten we aan het eind van die trip om een groepsreis naar dit zeeforelparadijs te organiseren, en nu is het eindelijk zover. Uiteindelijk krijgen we de weken voor vertrek een gezellige groep van elf man bij elkaar, dus ik vind mezelf in het holst van de nacht terug achter het stuur van mijn auto, samen met John volgas op weg naar de Deense visgronden. Marco, Rob en René rijden in hun auto achter ons aan, met hun -nogal flinke- hoeveelheid bagage achter in mijn bus. Nadat we de overige reisgenoten (Richard, Erwin, Rolf, Frodo, René en Hans) van deze trip hebben opgepikt in de haven (zij hebben een veerboot later dan wij) betrekken we onze kamers in het knusse Landhotel. Het avontuur kan beginnen!

PARADIJS OP AARDE

Op Avernakø komt zelfs de meest gestreste Nederlander meteen tot rust. Het ruisen van de zee, de zilte zeewind en de absolute stilte is een ervaring die je eens in je leven moet hebben meegemaakt. Een rust die je ook in de inwoners van de archipel zelf herkent. Iedereen die je tegenkomt is vriendelijk, spraakzaam en gastvrij. Onze gastvrouw Gitte is elke dag het stralende zonnetje in huis, en verwent ons met het heerlijkste eten, gemaakt van lokale ingrediënten van het eiland. Hazen en fazanten lopen pal langs ons heen zonder ons een blik waardig te keuren, en de vogels zingen hun prachtige lied in de struiken rondom het hotel. Het kraakheldere en azuurblauwe water rondom het eiland maakt de paradijselijke ervaring helemaal af! Maar goed, we komen natuurlijk voor die andere schat van de archipel: de illustere zeeforel. Het geheimzinnige zilver dat zich zo goed weet te verstoppen, en vaak zo moeilijk te verleiden is tot aanbijten. De vis van de duizend worpen; het is een bijnaam die ook deze trip wordt waargemaakt! 

Jagen op het illustere zilver van Funen

VISSEN OP ZEEFOREL

Het vissen op zeeforel is eigenlijk een extreem eenvoudige visserij. Hier geen dure sonarsystemen, voerboten en cartografie, maar alleen een waadbroek, een lichte spinhengel van zo’n 8-35 gram, een molentje uit de 2500-4000 serie en wat speciale zeeforellepeltjes, zoals de Savage Gear Inline Sandeel, de Westin Sandy Inline en de pilkers van ABU Sølv. Als onderlijn een metertje 30/00 fluorocarbon en je bent klaar om te gaan. Als zeeforelvisser ben je voortdurend op zoek naar de zogenaamde ‘luipaardbodem’: een bodem met afwisselend wierbedden en open plekken. Dit is het meest geliefde jachtterrein van deze gewilde roofvis. Maar ook stekken met wat grovere keien als bodem kunnen erg lonend zijn, waarbij de vis dankzij zijn perfecte camouflage volledig tegen de bodem wegvalt. Een polariserende zonnebril is dus een onmisbare metgezel, want wanneer je de rust neemt om even je ogen de kost te geven zie je meer: een rug die even door het wateroppervlak breekt, een bijna onwaarneembare boeggolf. Een vis die onder water wegschiet omdat je er te snel in bent gelopen. En heb je de vis eenmaal gevonden? Blijf dan maar hameren op die stek! Want je hebt ze echt niet zomaar gevangen…

WAAR ZIJN ZE?

Op de eerste volle visdag gaan we alvast met de groepen op pad. John en ik nemen onze respectievelijke groep mee, en later op de dag zal Christian van Havørred Fyn zich bij ons voegen om de derde groep voor rekening te nemen. Vol enthousiasme werpen we ons de armen uit de kom, maar het blijft akelig stil in onze groepsapp… Het mysterieuze zilver van Funen, misschien wel Europa’s meest gewilde roofvis laat zich niet zomaar verleiden. Zij eist inzet, doorzettingsvermogen en keihard werken in ruil voor een kort samenzijn. En hard werken doen we! Worp na worp na worp blijft onbeantwoord, en natuurlijk slaat de twijfel na verloop van tijd toe. Toch klinkt er ineens een piepsignaal uit onze zakken: René heeft de eerste forel gevangen! Hoewel het achteraf de kleinste van de trip blijkt te zijn, zijn we er dolblij mee! Ze zitten er dus tóch! Het blijkt het enige wapenfeit van die dag te zullen zijn. Inmiddels is Christian ook gearriveerd, en hij roept ons allemaal bijeen om het als laatste nog eens op een stek aan de zuidkant van het eiland te proberen. Hier splitsen we ons, waarbij de ene helft de rechter- en de andere helft de linkerkant van de stek pakt. Helaas bleven onze inspanningen ook hier onbeantwoord. Op de terugweg naar de auto’s lopen we bij een openbare trekkershut (die zie je in Scandinavië overal) een groep kamperende jongens tegen het lijf, en worden we uitgenodigd om een biertje mee te drinken. Dit laten we ons natuurlijk geen twee keer zeggen, en rond het kampvuur ontstaan geanimeerde gesprekken. Na een paar gezellige uurtjes nemen we hartelijk afscheid, en keren we terug naar het hotel. Het was een zware, taaie dag en we zijn allemaal nog een beetje aangegooid van de lange reis een dag eerder. Het is mooi geweest voor vandaag. Maar deze spontane, gezellige ontmoeting met de locals is beslist een onvergetelijke ervaring!

VOL GOEDE MOED

In de avond, voorzien van een lekker drankje worden we tijdens de workshop van Havørred Fyn bijgepraat door Christian, zijn collega Linda en haar man. Er blijkt weinig aan onze aanpak en stekkeuze te mankeren, maar waarschijnlijk is het gebrek aan bijtlust te verklaren door de scherpe val in luchtdruk die die dag plaatsvindt: er is een depressie onderweg, en de volgende dag wordt behoorlijk wat wind voorspeld. Het voordeel aan een eiland is dan dat je altijd wel aan een windluwe kant kunt vissen, en dat is precies het plan. Vol goede moed zoeken we de luipaardbodem weer op, en ineens hoor ik een schreeuw naast me: vis! Het is Rolf, die met een kromme hengel in handen staat. Na een mooie dril komt er een prachtige zeeforel in het net, en we zijn natuurlijk euforisch! Na tien minuten al vis! Wat een contrast met gisteren. Nadat we de vis fotograferen en terugzetten genieten we even na van het moment, en gooit Rolf weer zijn lepel in. Tot onze verbazing heeft hij gelijk weer beet! Hoe dan? Ook deze vis, van rond de vijftig centimeter geeft een prachtig gevecht vol met sprongen weg, en wordt uiteraard weer netjes teruggezet na de foto. Terwijl ik een laag overvliegende legerhelikopter sta te vervloeken krijg ik zelf ineens een harde beuk op de hengel, maar ik sla een gat in de lucht. Grrrrr! Meteen gooi ik weer naar de plek waar ik de aanbeet kreeg, en prompt hangt de vis er weer aan. Geen 50+ vis helaas, maar ook ik ben eindelijk van de nul af. Wat een ontlading! Richard mag inmiddels ook zijn eerste zeeforel ooit noteren, en ook dit is weer een mooi formaatje. De gevangen vissen zijn nu duidelijk groter dan tijdens onze trip in september.

MEER ACTIE!

De vis is vandaag duidelijk een stuk actiever dan gisteren, dus geconcentreerd blijven we onze lepels inwerpen. Het is trouwens bizar hoe ver je met deze aasjes kunt werpen! Je gooit bijna je hele spoel leeg in een worp. Ineens hoor ik Frodo, die wat verder weg is gaan staan schreeuwen. De kromme hengel in zijn handen verraadt dat ook hij zijn ‘zeeforel-ontmaagding’ gaat meemaken, dus ik smijt mijn hengel op het zand en trek een sprint naar hem toe. Ook hij is van de nul af, en dat hebben we ook verdiend! Maar helaas houdt daar voor ons de pret op. Ondanks dat we de vissen letterlijk zien zwemmen op sommige momenten, wordt er niet meer naar onze pilkertjes omgekeken. Zou het te maken hebben met de bruinvis die al een tijdje vlak voor ons op de stek rondzwemt? Deze jagen natuurlijk op de forellen, dus het is best goed voor te stellen dat deze zich snel hebben verscholen in het wier. Desalniettemin is het een fantastisch schouwspel om zo om de honderd meter die rugvin boven water te zien komen. Had ik al gezegd dat de natuur hier overweldigend is? Een vlak voor ons jagende visarend maakt het plaatje helemaal af, en ondanks dat de visserij extreem taai is vermaken we ons dan ook opperbest! Terug bij het hotel horen we dat er ook bij de andere groepen vis is gevangen. De enigen die op dat moment nog visloos zijn, zijn Hans en René. Maar met de weliswaar korte maar toch significante actieve aasperiode van vandaag hebben we er het volste vertrouwen in dat ook zij nog wel hun kansen gaan krijgen. Tot dusverre is ‘andere René’ de absolute koning van de drie groepen, met inmiddels al drie forellen aan zijn palmares! In het hotel kijkt de groep die avond een informatieve film over deze visserij, terwijl ik me op de kamer terugtrek om aan de video van deze trip te werken. Morgen is immers de laatste dag om de score verder op te krikken!

NOG EEN KEER ALLES UIT DE KAST

De volgende ochtend zitten we extra vroeg aan de koffie en het ontbijt, want we hebben er allemaal zin in! Het weer is werkelijk prachtig, de harde wind is gaan liggen en door de vangsten van gisteren is er behoorlijk wat vertrouwen getankt. De indeling van de groepen per stek wordt wat losgelaten, en al freestylend rennen en vliegen we het eiland over. We hebben immers kunnen constateren dat er een paar echte hotspots zijn, die eigenlijk alle aanbeten hebben opgeleverd tot dusverre, dus waarom verder zoeken? Ik ontferm me vandaag ook over Hans, die tot dusverre nog geen beet heeft gehad, en samen met Koning René zoeken we een plateau op waar we eerder succes hadden. Al snel vliegen de kunstaasjes weer richting de horizon, en terwijl ik binnen sta te draaien voel ik een heel klein tikje op mijn hengeltop. Waarschijnlijk een plantje, gaat er door mijn hoofd. Maar wanneer ik achter mijn binnenkomende kunstaas kijk, zie ik een forse forel erachteraan zwemmen! Helaas kan ik deze vis ondanks een flinke versnelling in het kunstaas niet verleiden tot aanbijten… Nadat ik luidkeels de anderen op de aanwezigheid van vis heb geattendeerd, gooi ik snel weer dezelfde richting op, en al na een paar meter binnenspinnen krijg ik een loeiharde ram op de hengel. Mis! Ook Hans krijgt te maken met een volger en een gemiste aanbeet, en ook bij mij volgt er weer een goede vis, ditmaal met zijn wijd geopende bek in het wateroppervlak, waardoor de vis als een soort van popper komt aangeracet! Maar het is uiteraard weer René die opeens weer met een kromme hengel in zijn handen staat. Wederom glijdt een mooie forel in het netje, wat zijn totaal op vier brengt. Ook vangen zowel Marco als Erwin twee flinke vissen vlak achter elkaar, en ook Rob vangt een schitterende vis. En daar waren ze natuurlijk dolblij mee! Maar daarna is het feest helaas over. Alle actie stopt, en we gooien onszelf weer urenlang de armen uit de kom zonder enig leven in de brouwerij. Ik besluit zelf dat het mooi geweest is voor vandaag, en dus ook voor deze trip. Ik heb twee prachtige zeeforellen mogen vangen, en gezien de huidige taaie visserij ben ik daar best tevreden mee. Hans zet nog door, in de hoop op de absolute valreep van de trip toch nog een vis te kunnen vangen. Het bleek helaas ijdele hoop, net als voor René overigens. Jammer, maar dat is nu eenmaal zeeforelvissen: hard voor weinig. Korte bijtmomenten waarin je precies op de juiste plek moet zijn en met het juiste aasje moet vissen. Niet voor watjes dus.

Wat een paradijs is de archipel van Funen!

TERUGKIJKEN OP EEN PRACHTIG AVONTUUR

Die avond bleef het nog lang onrustig in het Landhotel… De laatste avond ontaard in een spontaan feestje, en de drankjes vloeien rijkelijk. Zelf hou ik het redelijk vroeg voor gezien, want de gedachte om achthonderd kilometer te moeten sturen met een flinke kater spreekt me niet echt aan. Vroeger geen enkel probleem, maar nu ik de vijftig gepasseerd ben voel je je dan toch wat krakkemikkiger. Na een paar wijntjes zoek ik lekker mijn bed op, en val als een blok in slaap. De volgende ochtend nuttigen we ons laatste ontbijt op het eiland, gieten er nog wat koffie in en pakken de koffers weer in de auto’s. Bij de haven nemen we afscheid van Gitte, en eenmaal aan wal in Faaborg vangen we na een tankstop de lange terugrit naar Nederland weer aan. Deze verloopt overigens voorspoedig, want door het vroege tijdstip van vertrek passeren we de filehel Hamburg precies midden op de dag. We rijden letterlijk zó door! Slechts een klein opstoppinkje bij Bremen, dat eigenlijk geen naam mag hebben noodzaakt me de auto even van de cruise control af te halen. Iedereen komt gelukkig veilig thuis, waarna we terugkijken op weer een prachtig avontuur in het oogverblindend mooie Funen. Tot volgend jaar!